Ja blijkbaar! Was echt zo’n raar moment en ben vanaf dat moment echt ziek goed gaan scheren, zo’n onzin eigenlijk voor een wedstrijd van 1 minuut terwijl je 11 bent. Alsof iemand daar normaal gesproken naar kijkt? 
1 like
Ooh wat vreselijk… 
Hoop dat deze mensen zich kapot schamen en hun kinderen beter opvoeden dan dat zij zijn opgevoed.
2 likes
Heel herkenbaar!!! Mijn “beste vriendin” op de basisschool wilde wel altijd met mij omgaan, maar deed dan wel alsof ze “veel beter” kon krijgen qua vrienden dan ik, deed alsof ik niet cool genoeg was om aan haar scoutingvrienden (haha) geïntroduceerd te worden omdat zij ouder waren en ik juist een tutje/te kinderlijk. Ze zei dingen als “Je ziet er wel grappig uit van veraf” als het ging over uiterlijk en knap zijn, vertelde me vaak dat ze had gehoord dat ““iemand”” had gezegd dat mijn schoenen bijv. raar waren ofzo, terwijl ik gewoon prima omging met iedereen en zelden aan mezelf twijfelde omdat ik er totaal niet bezig mee was. Ik ging heel veel om met de jongens uit de buurt en dan was ze er altijd bij en was ze heel blij om vrienden met me te zijn, maar als één van die jongens me dan leuk vond maakte ze me wijs dat diegene me in de maling nam/het niet echt was ofzo, terwijl zij altijd in het middelpunt stond. Echt heel zielig eigenlijk, vooral voor haar omdat ze als ik er nu op terugkijk constant de drang leek te hebben om zichzelf te bewijzen, maar ik vraag me eigenlijk ook af of het een invloed heeft gehad op MIJN zelfvertrouwen. Ik ben er altijd van uitgegaan dat het nihil was, want ik was een heel zelfverzekerd en blij kind en als tiener was ik ook totaal niet bang voor andermans oordeel, maar ik ben wel gewoon een teruggetrokken en zelfbewust persoon en besef dat ik stiekem toch wel constant de behoefte voel om begrepen te worden/niet gek over te komen. Misschien vergezocht hoor, maar eigenlijk denk ik wel dat die jaren kleinering sporen moeten hebben achtergelaten.
3 likes
Een iets ander verhaal, maar ik had ook zo’n vriendin waar ik echt een flinke knauw aan over gehouden heb, als ik er nu op terugkijk. Zij was altijd mijn beste vriendin, al voor de basisschool, maar toen we naar de basisschool gingen kwam er nog een ander meisje bij ons in de klas waar we beide bevriend mee raakten. Soms was het dan ineens zo dat ik een afspraak had met die vriendin en als ik dan na schooltijd naar haar toekwam stond ze ineens grijnzend met dat andere meisje voor mijn neus en ontkende ze glashard dat wij een afspraak hadden. Terwijl ik altijd zeker was dat we dat wel hadden. Zij belden dan soms ook naar mijn huis als ze samen speelden en haalden dan hele rare grapjes uit waarbij ze zeiden dat ze de brandweer waren en dat het huis in brand was gevlogen met hen erin (?!). En ik wist altijd dat zij het waren, maar ze bleven steeds maar bellen, tot mijn vader er genoeg van had en boos op ze werd.
Ik heb nog altijd een beetje het gevoel dat dit er toegeleid heeft dat ik nooit zo goed mensen durf te vragen om iets te doen, omdat ik bang ben dat ze toch weer afzeggen of niet kunnen omdat er een beter aanbod is. Ik probeer dit nu gewoon te negeren en alsnog mensen te vragen af te spreken, maar heel vaak wacht ik ook gewoon af tot iemand mij vraagt.
2 likes
Doodvermoeiend zo’n persoon, ik kan ook oprecht niet begrijpen dat je zo in elkaar zit en je “vriendinnen” zo kunt behandelen.
Door jouw verhaal kom ik er ineens achter dat ik dit ook vaker heb gehad, blijkbaar trek ik dit soort mensen aan ofzo? Mijn beste vriendinnetje van de basisschool was ook zo dominant en altijd in een soort van competitie met mij, alleen had ik dat toen niet in de gaten omdat ik een heel makkelijk en meegaand kind was. Ik weet bijv. nog dat ik een tijd lang alleen met haar mocht spelen als ik haar m’n koekjes voor tussen de middag gaf, anders mocht ik niet meedoen. Later ben ik wel gaan beseffen dat dat geen normale vriendschap is, en ik ben heel blij dat ik zulke mensen nu niet in m’n leven heb.
Maar toch gek dat het een soort van patroon wordt, ik besef door jouw post pas dat dit me vaker is gebeurd. Ben benieuwd waar dat aan ligt.
1 like
@anon44204370 Hier ook vaak dominante vriendinnen gehad, maar uiteindelijk alles afgekapt. Maar jeetje wat een trut zeg 
Dat soort mensen moet je linea recta uit je leven gooien. Wel goed dat je gelijk na je middelbare school het contact hebt verbroken. Heel vervelend dat zulke mensen issues hebben, maar ga het niet projecteren op anderen…
1 like
In mijn familie maakt men ook wel eens van die nare opmerkingen en ze hebben het ook eerlijk niet door dat het niet leuk is om te zeggen. In mijn familie is iedereen slank en sportief en dat is (onuitgesproken) ook erg belangrijk en de aanhang van ons wordt ook langs die meetlat gehouden.
Mijn oma noemde eens een vriendin van m’n neef ‘wel erg breed in de heupen geworden’ tegen dat meisje zelf. En een van m’n tantes beaamde dat ze inderdaad wel een ‘fors onderstel’ had.
Mijn tante vroeg pas of ik of mijn zusje een jasje van haar over wilden nemen ‘want aan mijn schoondochter kan ik het niet kwijt’, implicerend dat ze daar te dik voor is.
Mijn moeder zei over datzelfde meisje: heb je al met haar gepraat? Ik vind haar echt een leuke meid! Ze weet zelf ook wel dat ze de slankste niet is, maar ze is toch zo zelfverzekerd en grappig! Dat vind ik echt leuk om te zien
Ze zijn zich echt ook totaal van geen kwaad bewust en niet te corrigeren, want ‘ik zeg toch niet iets wat niet waar is, ze is toch ook niet slank’ maar ik krijg ze gewoon niet aan het verstand dat al dit soort opmerkingen gewoon niet gemaakt hadden hoeven worden omdat ze ook niet relevant zijn in de context. Ze snappen ook niet zo waarom ik het me aantrek omdat ik slank ben, maar ik vind de hele focus op uiterlijk zo stom. En ze hebben ook niet door dat door hun focus het hele leven al het voor mijn zusje en voor mij allebei een buitenproportionele angst is om dik te worden. Toch niet echt gezond.
3 likes
Laatste twee alinea’s vooral zijn herkenbaar voor me, dit zou in mijn familie net zo kunnen klinken. En ze zijn er ook compleet van overtuigd dat ze niks ergs doen want ze hebben hartstikke goede bedoelingen en ze maken toch een compliment juist? Ik kan hier heel naar van worden dat ik het niet aan hun verstand gepeuterd krijg, wat er aan ten grondslag ligt, waarom ik überhaupt uiterlijkgerelateerde opmerkingen erg vind, ik krijg altijd terug: je verdedigt ze nu maar we hebben ze toch helemaal niet aangevallen? Wij zeggen gewoon iets wat waar is, en JIJ maakt het een uiterlijk-gerichte discussie, JIJ hangt er een waardeoordeel aan.
1 like
‘Ik bedoel het toch goed!’
Vreselijk!!! De mijne ook . Ben afgelopen week voor het eerst geweest in 4 jaar …
1 like
Ik ben de laatste jaren wat aangekomen en ben hier zelf echt wel van op de hoogte. Ik vind het ook ontzettend kut. Toch maakt mijn schoonvader er een sport van om er zoveel mogelijk kutopmerkingen over te maken. Een aantal voorbeelden:
Ik vertelde laatst dat ik een lekker pasta recept uit had geprobeerd, was niet eens heel ongezond. Mijn schoonvader zei meteen: ‘‘Ja, wij zien wel dat jij lekker eet hoor.’’
Mijn vriend vond een keer een stuk touw en zijn broertje maakte een grapje dat hij mij daarmee kon vastbinden. Mijn schoonvader: ‘‘Nou daar is dat touw veel te kort voor!’’ Hij keek er heel triomfantelijk bij en ik negeerde het. Hij zag dat ik hem negeerde en zei vervolgens: ‘‘Hee, Robin_Sparkles, dat touw is veel te kort!’’
Altijd als er een sport op tv is zegt hij: ‘‘Zou ook goed voor jou zijn!’’
Als we bij mijn schoonouders eten en ik schep iets op: ‘‘Ja, dat lust jij wel hè.’’
Het ergste is dat hij er altijd zo triomfantelijk bij kijkt en zo obvious naar mijn buik kijkt. Hij zegt het ook altijd zo hard dat iedereen die erbij is het goed kan horen. De rest kijkt er altijd heel awkward bij en ik weet vaak niet hoe ik moet reageren.
1 like
Wow, echt geen woorden voor. Zegt je vriend hier nooit iets van?
1 like
Mijn vriend vindt dat ik me er teveel van aantrek en zegt altijd dat hij het niet zo bedoeld. 
Moet eerlijk zeggen dat ik het bijna nooit bespreek met mijn vriend, ik probeer er niet aan te denken en het zoveel mogelijk te negeren.
Advies is lief! Ik ken mezelf alleen en ik voel me er te ongemakkelijk bij om het bespreekbaar te maken, of om er überhaupt iets van te zeggen. Daarnaast is mijn schoonvader een hele dominante man die schijt heeft aan wat anderen ervan vinden.
Dat is lief van je! Ondanks zijn opmerkingen is mijn schoonvader wel een behulpzame man. Hij staat altijd voor ons klaar en heeft het beste met ons voor. Ik weet dat hij mij ook waardeert en het leuk vindt als ik er ben. Ik denk ook niet dat hij mij wil kwetsen, hij is gewoon best wel op uiterlijk gericht. Hij vindt het belangrijk dat een vrouw er mooi uitziet. Ik houd hem liever te vriend.
Kun je hem er niet een keer op aanspreken als je even alleen met hem bent?
Gewoon eerlijk zeggen dat je die opmerkingen echt heel vervelend vindt en of hij daarmee wil stoppen?
Behulpzame man of niet, ik zou er wel een opmerking over maken. Die man heeft vast geen idee dat hij zo kwetsend uit de hoek komt want hij wordt er door zijn omgeving ook niet op aan gesproken. Hij mag best wel weten toch dat dit niet echt aardig is om te zeggen
Ik had ook zo’n poeptandarts en mondhygiëniste. Het was nooit goed genoeg en ik zou een kunstgebit hebben voor m’n dertigste. Bakken met geld uitgegeven. Nu een andere tandarts die mijn mondhygiëne prima vindt en nooit zeikt en gewoon z’n werk doet. Ook nooit meer gaatjes.
2 likes
Ik zou denk ik ook proberen heb 1 op 1 kort en helder (zo nuchter mogelijk, zakelijk vriendelijk zeg maar (?)) -> feitelijk dus kortom… duidelijk te maken wat dit met je doet.
Zoiets van: je maakt dit soort opmerkingen vaker. Ik heb daar last van / vind het kwetsend en zou het fijn vinden als je ermee stopt.
Voor de vrolijke noot kunt je altijd nog toevoegen dat ie maar lekker grapjes over je vriend moet maken ofzo. Maar denk dat gewoon de pure boodschap op zich genoeg kan zijn. Zou het wel echt 1 op 1 doen als het zo’n dominant type is. Die vindt het vast niet tof om in gezelschap op zn nummer gezet te worden. En dan doet ie het mss juist nog wel.
1 like
Mijn oma begroette me steevast met ‘Je bent dikker geworden!’ en ze vroeg regelmatig hoeveel ik snoepte. Ze had overigens ook een obsessie met het gewicht van anderen. Zaten we in een restaurant, riep ze het over een jong meisje: ‘Die is dik!’ Ook vond ze dat mijn moeder op haar gewicht moest letten, want die werd ook te dik.
Verder heeft mijn moeder er ook een handje van om kutopmerkingen te maken, vooral vroeger. Dan zei ze bijvoorbeeld als ik blijkbaar vervelend was: ‘Doe maar zo stoer op school!’ Terwijl ze wist dat ik een verlegen, stil kind was, dat moeite had met contact maken. En dit is niet héél kut maar wel typisch mijn moeder. Maar ik had een negen voor een tentamen gehaald. Zegt mijn moeder op zo’n snerpende toon: ‘Heb je niet gevraagd waarom het geen tien was?’