Ik vind dat idee van die achtergelaten kinderen altijd zo schrijnend… dat je ze nooit meer terug ziet. Gatver wat naar…
Überhaupt dat zo iets als oorlog nog bestaat… 
Ik moet ook altijd traantje weg pinken en krijg er altijd buikpijn van…
2 likes
Ja, vind dit altijd het meest indrukwekkende deel.
3 likes
Same. En al die persoonlijke verhalen en alles die al 3 weken in de krant staan.
Kan dat echt niet zo goed handelen.
Ook een vreemd idee dat dit alweer de tweede dodenherdenking is zonder mijn oma.
2 likes
Die vrouw ziet er echt knap en best jong uit nog 
Ook als je ze zo zag ook opstaan om een krans te leggen, sommige speciaal uit de rolstoel 
Nu is dat niet maar toch verdrietig
3 likes
Mijn vader appt me net: ‘mooie gedicht’
Leer nou eens Nederlands man
5 likes
Ik kan echt niet goed handelen dat nu mensen nog over hun grootouders praten, maar binnenkort zijn dat overgrootouders en iets later voorouders waar je echt amper wat van weet en geen connectie mee voelt, dat dit net zo “lang geleden” gaat voelen als voor ons iets uit 1850 ofzo, vind dat zo’n bizar idee, misschien onvermijdelijk maar m’n hoofd kan dat echt niet aan
19 likes
Oké ik kan eigenlijk ook die oudjes met tranende ogen niet zo goed handelen.
Ik kan eigenlijk niks van dit alles handelen - van Alex z’n kapsel tot deze verhalen en mensen achter de kransen. 
7 likes
Ik blijf het ook zo raar vinden dat mijn vader de oorlog (bewust) heeft meegemaakt. Ik ben hierdoor heel erg opgegroeid met het idee dat de oorlog pas net achter de rug is. Dodenherdenking beleef ik dus ook heel bewust, maar het is zo raar dat de directe herinneringen zo snel verdwijnen.
8 likes
Wss was twee jaar geleden de laatste keer dat de Canadese bevrijders hier waren voor de optocht in Apeldoorn.
Die waren natuurlijk minstens 20 in 1945 dus komen minstens uit 1925 dus ja daar zijn er nog maar heel weinig van.
8 likes
Ik ook niet. Het voelt ook nog heel erg actueel en dichtbij voor mij. Mijn moeder heeft ook wel een beetje een tweede generatie trauma. En mijn oma is de hele oorlog überhaupt nooit echt te boven gekomen.
Ik weet nog dat mijn oom de hele stamboom had uitgezocht enzo en dat 3kwart of meer eindigde in Sobibor.
Mijn oma heeft er ook nooit echt over kunnen en willen praten. Haar moeder was Joods en getrouwd met een niet-Jood maar door een fout (hij zat op zee) is ze toch afgevoerd naar een kamp. En m’n oma en haar 2 broers moesten toen bij familie wonen. Met zn 6en in 1 bed waarvan de kleinsten nog in bed plasten.
En naar Noord Holland met een fiets met houten banden om eten te halen.
7 likes
Idd een raar idee dat onze eventuele kinderen zullen opgroeien zonder familieleden die de oorlog hebben meegemaakt of in getraumatiseerde gezinnen zijn opgevoed.
Shoutout naar mijn moeder die de Duitse taal mijn hele jeugd nog ‘mofrikaans’ noemde en mijn opa (ex Arbeitseinsatz) die ‘s nachts onder het bed lag te schreeuwen dat de bommen kwamen. Mss doe ik volgend jaar gewoon de lezing!
2 likes
Nou wie nog een opa of oma heeft van voor ‘45, vraag!! Schrijf op!!
Zó belangrijk
6 likes
Ja vorig jaar of het jaar daarvoor had je echt een super oude man die op stond en meeging voor het leggen van de krans. Mijn vriend en ik hebben echt keihard gejankt toen. Dat kwam echt wel even binnen.
Vind de kransen trouwens echt prachtig met de rode, witte en blauwe bloemen.
4 likes
In dichtvorm aub
2 likes
Ik vind het ook zo wrang dat vorig jaar in het kader van 75 jaar vrijheid veel van die veteranen waren uitgenodigd, waarschijnlijk voor een aantal de laatste kans om te komen, en dat dat niet door kon gaan 
Meh, vind tolerantie altijd zo’n kutwoord en niet inclusief.
7 likes
Ik kan me toch niet aan de indruk onttrekken dat dit gebeuren elk jaar een leger verhaal wordt.
1 like
Ik kan de gedachte dat het straks ver weg voelt ook echt niet aan. Ik had op werk een paar weken terug een vrouw van in de 90 aan de telefoon die in de oorlog ondergedoken had gezeten en een boek van ons had gelezen dat haar aan die tijd herinnerde en ze móést wel ons bellen omdat het haar zo geraakt had.
Het was echt zo’n mooi gesprek, zij was heel emotioneel en het was voor het eerst in heel lang dat ik iemand bewust over de oorlog sprak die erbij was geweest. Was er helemaal van aangedaan, ik was echt in tranen. Nu nog steeds schiet ik vol als ik eraan terug denk.
Heel raar idee dat dat op een gegeven moment gewoon niet meer kan.
25 likes
Zo’n spijt van bij mijn oma en opa! Ik probeer nu mijn vader uit te horen, wat hij weet van zijn ouders, maar ik schrijf het niet direct op en vergeet het dan weer.
Adres waar mijn oma woonde tijdens het bombardement bijvoorbeeld. Moet dat echt eens noteren.
4 likes