Hoe ga je om met activisme/idealisme in je dagelijks leven?

Actualiteit, politiek en maatschappij
#1

Ik vond het lastig om een goede titel te vinden maar het idee achter dit topic is als volgt:

De laatste jaren merk ik dat ik steeds meer aan de kant begin te staan van de bozige veganist, feminist, anti-racist etc. en het begint me een beetje op te breken. Dat geldt voor zowel de constante confrontatie met onrechtvaardige dingen op social media/het internet in general als de mensen in mijn omgeving die het allemaal óf wegwuiven óf juist in dezelfde hoek zitten.

Onrechtvaardige dingen op het internet maken me boos of verdrietig.
Mensen in mijn omgeving die het niet boeit of er lacherig over doen maken dat ik of vaak in discussie terecht kom of gewoon geen zin meer heb om met ze om te gaan.
Mensen die activistisch zijn gaan er soms nog harder op te keer omdat je nog actiever, nog meer “woke” moet zijn en op dagen dat je nu even denk “doe maar niet” je vertellen dat dit je privilege is.

De laatste weken probeer ik me steeds meer los te maken van de negativiteit erom heen. Door minder boos te worden om berichten op social media waar ik op dat moment aan kan veranderen. Door me minder boos te maken om de keuze en gedachten van de mensen om me heen en afstand te nemen van een situatie als ik dat niet lan opbrengen. En door de mensen om me heen (hopelijk) op hun eigen tempo betere mensen te laten worden.

Ik ben eigenlijk heel benieuwd hoe jullie hiermee omgaan of tips hebben. De reden dat ik het hier post is trouwens omdat de meeste onderwerpen waar het om gaat ook onder deze categorie vallen.

13 likes
White privilege / racisme
#2

Ik herken wel dingen die je zegt, denk dat het losmaken van de negativiteit het beste is dat je kunt doen, echt tips heb ik helaas niet.

Ik merk bij mezelf heel erg dat ik bij sommige mensen bepaalde onderwerpen grotendeels vermijd, omdat ik geen zin heb in het eeuwige gezeik, en omdat ik mezelf ook niet altijd even duidelijk uit kan drukken. En soms ook gewoon om het gezellig te houden. Inderdaad wel ook met de hoop dat ze er uiteindelijk ook zelf wel komen.

1 like
#4

Het gaat niet eens om beroepsactivisten eigenlijk maar gewoon mensen die heel erg vocaal zijn in alles. En vooral heel polariserend. Je ziet het ook een klein beetje op het forum voorbij komen, er is zo weinig ruimte voor coulantie naar elkaar. Ik snap het ook wel, bijv. seksisme is gewoon slecht en het is niet alsof 20% seksistisch zijn wel okay is of zo maar het voelt soms alsof iedere seconde dat je niet vecht tegen “het probleem” je de andere kant steunt.

Ik heb vanuit mijn werkveld bijv een tijdje flink gezeik gehad omdat ik niet achter de methodes en gedachtes van feministische groepen binnen mijn (redelijk seksistische) werkveld stond terwijl ik mezelf gewoon beschouw als feminist. Wat erin resulteerde dat de andere kant ( type altright, strooiend met termen als sjw en feminazi’s) weer begonnen te roepen dat ik 1 van hen was :expressionless:
Was erg vervelend om uit te komen.

3 likes
#10

Ik heb een eigen bedrijf en werk in een creatieve industrie dus het is niet binnen mijn directe werkomgeving maar vooral binnen mijn (ook internationale) netwerk geweest. Inmiddels is het weer rustiger hoor, iig voor mij maar er was rond 2014 een tijd dat de gemoederen behoorlijk hoog op liepen en het echt oorlog was.

2 likes
#12

Ik ben blij dat hier nu een topic voor is, want ik herken dit heel erg. Acht jaar geleden ging ik voor het eerst ergens voor staan. Wat begon als experiment (“kan ik dit een maand volhouden?”) heeft ertoe geleid dat ik van de een op de andere dag geen vlees meer at. Ik dronk ook veel frisdrank en daar ben ik ook abrupt mee gestopt. Inmiddels sinds zo’n twee jaar ben ik bezig met veganisme. Dat lukte eerst heel goed, maar dat kost me nu echt moeite. Daarnaast heb ik een focus (gehad) op minimalisme, recyclen, zelf zo veel mogelijk maaltijden zelf en verpakkingsvrij klaarmaken, geen fast fashion meer kopen, etc etc. De lijst gaat maar door. Als ik het zo opsom word ik er echt vermoeid van, omdat ik van mezelf vind dat ik in korte tijd een beetje ben doorgeslagen. Maar het is echt heel moeilijk om te matigen. Het liefst wil ik alles 100% perfect en dat het makkelijk is, maar dat is het niet. Want naast alles wat ik probeer te bereiken, moet ik me in het dagelijks leven vaak verantwoorden over de keuzes die ik maak. Simpelweg zeggen dat je je daar niets van aan moet trekken, is te kort door de bocht vind ik. Want natuurlijk doet het wat met me als men mijn keukenkastjes opentrekt om te kijken of ze me op een dierlijk product kunnen betrappen, of überhaupt in het dagelijks leven alles wat ik eet onder een vergrootglas leggen - ik heb zat collega’s die me eraan willen herinneren dat er een beetje melk zit in een koekje dat ik eet. Het voelt gewoon alsof ik het nooit goed doe. Ben ik flexibel in mijn principes dan nemen ze me niet serieus omdat ik blijkbaar niet zo standvastig ben en als ik wel heel rigide ben dan ben ik ineens heel moeilijk. Ik weet nog steeds niet echt hoe ik daarmee om moet gaan. Op het moment schuif ik het van me af, maar ik voel me ook deels verantwoordelijk voor de beeldvorming van mensen zoals ik. Zo’n actie als in de Efteling kan me dan ook echt woest maken, omdat het niet bijdraagt aan een positieve beeldvorming. Misschien wil ik wel gewoon dat mensen me zien als positief ondanks mijn “bijzondere” levensstijl.

12 likes
#16

Als het gaat om de mensen om me heen dan voel ik me maar bij weinig echt op mijn gemak. De meeste mensen in mijn omgeving zijn simpelweg niet bezig met dezelfde onderwerpen (of wuiven het weg, zoals @anon76889665 aangaf) dus ten opzichte van hen heb ik soms de neiging om me juist als groen meisje te verhouden, zodat ik ze op die manier kan informeren. Maar zoals ik het nu verwoord valt het op hoe ongelukkig die positie eigenlijk is. Niemand heeft je erom gevraagd en dus belast je jezelf met een taak die alleen maar energie kost en over het algemeen (zowel offline als online) weinig oplevert.
Aan de andere kant ontmoet ik ook wel mensen die ik als radicaal beschouw en ik word daar echt heel ongemakkelijk van. Ineens voel ik dan hoe groot de kloof is tussen hun denkwijze en die van mij, of hoe groot de kloof is tussen hoe zij leven en ik. Het liefst distantieer ik me van zulk activisme.
In het dagelijks leven hanteer ik over het algemeen een leef en laat leven-principe. Omdat ik het zelf niet fijn vind om te worden aangesproken op mijn keuzes, wil ik een ander ook niet om de zijne veroordelen. Dus als iemand voor mijn neus vlees wil eten of drie keer per dag zijn koffie in wegwerpbekers wil consumeren, dan moet ik dat accepteren (vind ik).

#17

Ja, ik herken me wel heel erg in wat je zegt behalve dat ik het dus moeilijk vind om mensen voor mn neus te zien eten. Op het moment probeer ik dat maar op te lossen door niet met/bij anderen te gaan eten. En inderdaad dat verschil tussen de radicale in je eigen omgeving te zijn en dan radicalere mensen tegen te komen en denken fuuuuuck, die staan bijna even ver van me af als de andere kant…

2 likes
#18

Dit is echt zo herkenbaar. Ik ben ook maar een mens met zwakheden en mindere dagen, dat niet meer dan haar best kan doen. Ik ben veel met de problemen rondom fast fashion bezig, maar ik kom van ver, en ben soms nog te verleiden als ik echt ergens verliefd op ben geworden en het niet kan vinden in duurzame vorm. De ‘grapjes’ die daar dan over gemaakt worden door vrienden komen me na een tijdje ook wel de keel uit. Ik denk dan altijd maar dat ik het over het algemeen in ieder geval wel beter doe dan zij, dus dat die zeldzame misstap heus niet zo erg is.

3 likes
#19

Ik ben 5 jaar geleden abrupt gestopt met vlees, vis en al snel daarna met veel andere dierlijke producten. Daarnaast probeer ik zoveel mogelijk ‘goed’ te doen, denk aan het vermijden van plastic verpakkingen, we hebben een auto weggedaan, ik heb al zeker een jaar geen nieuwe kleding gekocht, ik heb een groentetuin en op het moment zijn we zelfs de voortuin aan het transformeren tot een bloementuin waarbij we gerecyclede producten gebruiken.

Ik ben het eigenlijk zat om mezelf steeds te moeten verdedigen. Zo word ik ook steeds ‘bozer’ indien mensen beweren perse vlees nodig te hebben? Hallo, ik leef al jaren zonder en ik ben kerngezond. Een ander voorbeeld; mijn buurmans heeft toevallig zijn hele voortuin betegeld en hij snap TOTAAL niet waarom wij voor veel bloemen gaan. Dat ik het doe voor de natuur om ons heen omdat het slecht gaat met insecten, interesseert hem geen hol. Daar is toch geen discussie mee mogelijk? Alles voor zijn eigen gemakzucht. Vriendinnen snappen niet waarom ik niet ‘gezellig mee ga shoppen’.

Ik merk persoonlijk dat ik geen zin meer heb in die eeuwige discussies. Ik doe gewoon lekker waar ik me goed bij voel en that’s it. Ik heb het persoonlijk niet in me om de hele wereld te veranderen.

8 likes
#21

Ik kwam net dit tegen. In algemenere zin is dit volgens mij wel waar het hier over gaat. Het gedicht zelf gaat specifiek over feminisme en hoe de verteller het moeilijk vindt om die strijd te voeren met haar omgeving.

“There are days I want people to like me more than I want to change the world.”

“Is silence not an act of violence too?”

1 like
#22

Ik herken dit wel een beetje. Ik ben gestopt met op sociale media comments lezen. Ik gebruik twitter nog wel veel om activisten te volgen, maar lees daar ook geen discussies op eigenlijk/gebruik geen hashtags waar jan en alleman op gaat reageren (totdat ik dat vorige week wel deed bij een opmerking over een voetbalwedstrijd, waar niks activistisch aan was, en ik meteen weer in een gesprek belandde met iemand die “PRO ZWARTE PIET” in z’n bio had staan, ik wist meteen weer waarom ik dit niet meer deed hahahaha).

Verder heb ik een groep vriendinnen waarvan we qua activisme redelijk op één lijn zitten, maar waarvan we elkaar ook goed in de gaten houden en het ook bij elkaar aanmoedigen om even een break te nemen als dat nodig is en goed voor jezelf/elkaar te zorgen. Dat betekent dus ook dat we in een groepschat wel veel gesprekken hebben over politiek bijv., maar dat iedereen altijd makkelijk kan zeggen dat diegene iets even niet kan handelen/niet de energie heeft en dat daar dan ruimte voor gegeven wordt. Ik moet zeggen dat die paar mensen voor mij echt het verschil maken in wat ik wel en niet aan kan. Ook dat je mensen hebt die even checken of je oké bent, ook de dag na een bepaalde gebeurtenis/actie/aanvaring.

Ik denk ook altijd, is zeker waar dat het een privilege is voor sommigen om bepaalde ideologie soms even een dag te laten rusten en er niet actief mee bezig te gaan, maar je helpt er ook niemand en niks mee als je er maar doorheen gaat en uiteindelijk volledig overspannen bent of een volledige aversie hebt tegen je idealisme/activisme omdat het je constant overvraagt. Denk alleen dat het belangrijk is om je wel te realiseren dat het een privilege is en dat de keuze iets te laten rusten niet voor iedereen even makkelijk/vanzelfsprekend is.

4 likes
#23

Maar wat precies is activisme voor jullie dan? Persoonlijk zie ik mijn leefstijl niet als een vorm van activisme, omdat ik daarmee niet actief bezig ben met het overtuigen van anderen om een bepaald doel te bereiken. Ik leg mensen wel uit waarom ik bv tweedehands kleding koop en dierlijke producten vermijd, maar ga eigenlijk alleen de discussie aan als zij die initiëren. Ik zou mezelf wel activistisch noemen op het gebied van ecologische voetafdruk als ik echt bewust de boodschap zou verspreiden dmv demonstraties etc.

Ik denk ook dat er activisme bestaat in mildere vormen. In deze turbulente tijden denk ik dat verzoening en nuance meer dan ooit belangrijk zijn. Ik ben bijvoorbeeld vrijwilliger bij een vrouwenorganisatie, waarbij we in kleine groepen tafelgesprekken houden met vrouwen over wat zij willen bereiken. Ik vind dit zeker ook een vorm van activisme, omdat je bijdraagt aan het omhoog halen van vrouwen, waar feminisme deels voor staat. De focus is dan natuurlijk wel meer lokaal dan mondiaal, maar ik denk dat je ook veel kunt bereiken op kleinere schaal.

1 like
#24

Ik vind het een mooi gedicht maar voor mij persoonlijk is dit niet waar het over gaat. Ik ben niet bang om mijn mond open te trekken, om de onpopulaire standpunten in te nemen, om onwaarheden of grensoverschrijdend gedrag te confronteren. Maar soms wil ik gewoon een dagje rust. Soms wil ik gewoon even dat ik gezellig met mensen zit en dat wanneer iemand iets stoms zegt over andere culturen, vrouwen, LGBTQ, dierenmishandeling en dat niet meteen die boosheid opkomt en ik vol in de aanval ga met al mijn kennis, feiten, onderzoeken. En dat als ik besluit dat nu niet het moment is of een andere aanpak beter gaat werken dat ik dan niet de rest van de tijd aan die tafel van binnen aan het koken ben. Ik probeer een soort innerlijk rustpunt te vinden dat zegt, het hoeft niet allemaal nu en het hoeft niet allemaal meteen volledig en dat ik dat dan ook meen.

In mijn vriendengroep merk ik al tijden dat ik echt een goede invloed heb qua duurzaamheid en seksisme en als ze dan daar over vertellen wat ze nu meer en beter doen dan wil ik blij voor ze zijn en voor mezelf dat het een kleine overwinning is en niet meteen in mijn achterhoofd een stemmetje horen brullen “Ohja, dus je eet nu minder vlees maar waarom dan wel eieren he? Waarom zijn die kuikentjes je niks waard?”

Mijn vriend is in een paar jaar van megavleeseter naar 97% vegetariër buitenshuis en hij eet thuis alleen maar vegan. Hartstikke knap van hem maar ik merkte dan toch dat ik me kapot zat te ergeren dat hij dan eiersalade voor de lunch eet, of broodjes met zuivel, salades, mayo etc. En daar zei ik dan ook wat van. Paar weken geleden hebben we een goed gesprek met elkaar gehad en heb ik gezegd dat hij weet wat ik er van vind dus er is geen reden om er over blijven te beginnen. Hij doet wat hij kan/wil en als hij hulp wilt om meer vegan keuzes te maken ( dat ik dingen veganize bijv. en lunch maak) dan hoor ik het wel. Ik merk dat dat al een goede eerste stap is om wat meer rust te vinden. Ik ben niet verantwoordelijk voor wat hij doet en voor hem is het prettiger om te focussen wat wel goed gaat ipv dat het niet perfect is.

2 likes
#25

Dit is zo herkenbaar. Soms staat dat stemmetje uit bij mij en dan ben ik zo blij.

2 likes
#26

Goed dat je het uitlegt, want ik begrijp je nu beter. Ik ga er even over nadenken.

1 like
#27

Ik herken het zeker… Soms wou ik dat wat minder ‘woke’ was en gewoon lekker onwetend m’n leven kon leiden.

2 likes
#29

Ik ben trouwens wel benieuwd of jullie je idealen altijd laten zien? Ik heb zelf namelijk best wel vaak, een FCK FVD shirt aan of buttons op m’n jas zitten, heb sowieso een hele verzameling aan stickers op m’n laptop en fiets zitten. Maar op gegeven moment heb ik toch besloten geen zwarte piet is racisme-stickers op mijn laptop te plakken, omdat ik toen in november en december begon met lesgeven aan een nieuwe groep studenten en niet wilde dat dat meteen hun beeld van mij domineerde oid, want ik ben er in eerste plaats gewoon om hun door hun practicum heen te begeleiden en niet om politieke discussie te voeren. Maar ik vind het verder best wel lastig wanneer ik dat soort dingen wel of niet doe? Mijn vrienden maken vaak grapjes da tik wel kan proberen m’n ideeën te verbergen maar dat dat me toch niet gaat lukken dus dat ik het net zo goed niet kan doen.

Maar hoe gaan jullie daarmee om? Laat je soms bewust dingen niet zien, en in wat voor situaties dan?

3 likes
#31

Ik reageer maar op een klein stukje van wat je schrijft. Maar wat ik lees is dat je het 100% perfect wilt doen maar dit is volgens mij praktisch onmogelijk.
Een zin die ik ooit hier op het forum gelezen heb helpt me hierbij en ik zeg dit ook vaak tegen anderen wanneer ze me willen betrappen op iets wat ik toch nog mis doe. Nl. “Beter inconsequent goed dan consequent slecht.”

Ik ben helemaal niet zo woke of milieubewust als jullie. Maar ik doe mijn best en in mijn omgeving ben ik dus ook de vreemde eend in de bijt. Ik vind het vooral lastig dat ik voor en door mijn principes telkens in een minder comfortabele positie ben. Bv. veel minder keuze ergens om iets te eten, blij moeten zijn met het kleine dat je krijgt,… En dan denk ik f$ck ik doe dit hier voor jullie en mijn wereld, voor de dieren en dan zit ik een minderwaardige positie terwijl het net omgekeerd moet zijn.

2 likes
#32

Doet me hieraan denken.

image
image.jpg1080×1080 109 KB

9 likes
#33

Dit vind ik wel een hele mooie! Ik vind het herkenbaar wat een aantal zeggen over ‘betrapt’ worden op je principes. Ik merk zelf ook dat mensen verwachten dat ik over alles een mening heb wat met vrouwenrechten te maken heeft. In het begin (toen ik me net feminist noemde) vond ik ook dat ik echt overal iets van moest kunnen vinden. Nu zeg ik steeds vaker; ‘oh daar heb ik eigenlijk niet per se een mening over / daar weet ik niet genoeg van’.
In het begin ging ik ook met ieeedereen de discussie aan, maar nu - ook al laat ik me soms verleiden - denk ik meer: pick your battles. Hoeveel nut gaat een gesprek met een dronken kerel tijdens uitgaan hebben? Waarschijnlijk nul.

Ik word ook weleens moe van het feit dat er van jou als activist vaak verwacht wordt dat je alles wel even uitlegt. Mensen nemen totaal geen verantwoordelijkheid om zichzelf in te lezen/te onderwijzen. Ipv daarvan ben ik veel tijd kwijt om basic informatie te vertellen (vooral aan mannen) in tijd dat ik ook gewoon even kon chillen :’)

5 likes