@Flamingo Hoe gaat het nu met je? Voel je niet verplicht om te reageren, maar ik wil je wel even laten weten dat ik aan je denk <3
Ik ga morgen naar de praktijkondersteuner en vind het best spannend. Ik ga ivm psychische klachten na mijn bevalling en ik schaam me er zo voor, omdat ik wel heel gek ben op de kleine. Ik wil niet dat er iets ‘geks’ in mijn dossier komt ofzo… t gaat inmiddels wel wat beter maar wil er wel aan werken
2 likes
Snap ik! Ik vond het de eerste keer ook spannend, maar eigenlijk vind ik die gesprekken best wel ontspannend. Fijn om even iemand in alle eerlijkheid alles te kunnen vertellen, in mijn omgeving vind ik dat toch lastiger. Ik hoop dat jij het ook zo ervaart! Ik kan me best voorstellen dat het moederschap heel mooi is, maar er ook veel emoties en zware dingen bij komen kijken. Ik vind het daarom juist knap dat je aan de bel hebt getrokken. Veel succes 
1 like
Je kunt ook aangeven dat je niet wilt dat het in je dossier komt he!
Ja ik hoop eigenlijk dat dat alles oplost. Maar dat weet ik natuurlijk niet van tevoren… ik snap mezelf ook gewoon niet zo goed, het is echt niet dat mijn baan heel kut is. Maar waarom haal ik er dan geen plezier/energie uit? Ik word zo moe van mezelf 
Ik denk eigenlijk wel dat m’n baas er goed op gaat reageren… heb morgen overleg met hem dus denk dat ik het dan maar op tafel gooi. Hoop dat dat lukt zonder te huilen haha.
Bedankt voor je reactie iig!
@Ohappyday sterkte, snap dat je het spannend vindt. Je moet je toch kwetsbaar opstellen.
2 likes
Fijn dat dit topic er is! Ik heb vorig jaar rond deze tijd een burn out gekregen en ook ging mijn relatie toen uit. Ik merk dat ik heeeel erg op zie tegen de herfst omdat ik alles dus associeer met die periode, wat voor mij echt de meest moeilijke periode in mijn leven is geweest. Ik ben echt een gevoelsmens en heb dus al snel herinneringen bij geuren, bepaalde kleding, liedjes enzo. En dus ook bij alles vanaf de overgang van zomer naar de herfst tot aan het begin van het voorjaar (toen ging ik me beter voelen). Bijvoorbeeld een liedje horen wat me aan iets vervelends doet denken is maar een kort moment en kan je uit zetten of ontlopen, maar nu word ik eigenlijk de hele dag in alles geconfronteerd met die tijd en daar heb ik het echt super zwaar mee. Weet ook niet zo goed wat ik er aan kan doen, de herfst was voorheen altijd mijn lievelingsseizoen maar de dingen die ik altijd heel fijn vond om te doen geven me nu een naar gevoel (wandelen, heb uuuren jankend gewandeld door herfstlandschappen toen ik thuis zat. Theetje drinken op de bank, gewoon elke dag al snotterend bij mijn ouders thuis.) dus merkte dat zulke dingen gaan doen het alleen maar erger maken. Raak ook zwaar gefrustreerd en paniekerig want ik kan niet echt een half jaar een winterslaap gaan houden ofzo natuurlijk, kan het niet ontlopen dus zal er doorheen moeten en dat wil ik niet.
1 like
Dat wist ik niet! Dankje!
1 like
Beetje late reactie maar ik vind dit zo’n mooie boodschap 
️
Ik heb het er al eerder over gehad in verschillende topics, maar het doet me veel meer dan dat ik hoopte. Vanochtend, toen we pauze hadden, wilde ik ff wat te eten halen maar toen barstte ik in huilen uit en kon ik niet meer stoppen? Heb zeker 4 uur lang non-stop gehuild en dit is pas de derde dag op school. Ik hou dit echt niet lang meer vol.
(In het kort: nieuwe klas, ik ben +/- 10 jaar ouder, anders dan de rest en mijn klasgenoten negeren me, doen alsof ik niet besta en met het voorstelrondje waren ze allemaal beter, intelligenter en cooler dan ik. Als ik actief meedoe in de les gaan mensen facepalmen en zuchten. Het negeren gaat zelfs zo hard dat klasgenoot a aan klasgenoot b vroeg hoe dit of dat nou zat met die Gast. Ik zat naast ze.)
En ik vraag me ook af wat die mensen denken? Zijn ze bang voor me? Jaloers? Ben ik lelijk? Saai? Oud? Zijn ze bang om buitengesloten te worden als ze met mij omgaan?
Het gaat zelfs zo ver dat iemand heeft gelogen dat die mijn ‘hobby’ ook doet midden tijdens een voorstelrondje terwijl die de dag ervoor heeft gezegd dat het haar totaal niet interesseerde?
Normaal gesproken met dit soort jonge mensen ben ik altijd ‘de saaie meid die uiteindelijk stoer blijkt te zijn’ en dan hebben ze opeens respect voor me (ook niet leuk hoor, maar het is logisch). En nu zou ik van bungeejumpen of parachutespringen nog een saaie hobby kunnen maken, puur omdat ik het doe.
Naja, weet niet wat ik met dit bericht wil bereiken eigenlijk. Het zit me in ieder geval ongelooflijk dwars.
3 likes
Hey, wat lief! Gisteren niet zo’n goede dag gehad, vandaag voel ik me wat beter gelukkig.
Mijn god, die zijn echt niet goed hoor in jouw klas! Verschrikkelijk gedrag, gatverdamme. Ik zou me ook echt verschrikkelijk voelen in die omgeving Zou het fijn zijn om met een vertrouwenspersoon van je studieinstelling te praten? Misschien heeft die advies hoe je op de situatie moet reageren ofzo? Het zou zo jammer zijn als je studieplezier hierdoor wordt verpest
Sterkte <3
1 like
Wat kut. Weet eigenlijk ook niet of ik tips voor je heb, soms val je gewoon buiten de boot. Merk op mijn werk ook dat er een grote groep mensen is die mij niet ligt en een klein groepje mensen wat mij wel ligt. Dat hele opzettelijk buitensluiten doet gewoon wat met je. Op dit moment ben ik mij vooral aan het focussen op alle leuke mensen die ik ken en alle leuke dingen die ik doe buiten het werk. Misschien draait het nog bij, misschien lost het probleem zich vanzelf op, misschien ga ik daarom wel weg. Op dit moment weet ik het nog niet. Het helpt mij voorlopig nog om te denken dat het aan hun ligt in plaats van mij, anders zouden mijn vrienden mij ook niet mogen. En jij, als jij zo verschrikkelijk was dan zou ik je ook niet mogen 
2 likes
Ik heb al een mail gestuurd naar mij mentoren, ga zo ff checken of ik al antwoord heb gehad. Wil in eerste instantie gewoon een overplaatsing, als het daar aangenamer is dan is dat mooi meegenomen. Enige wat ik kan doen tegen mijn klasgenoten is ze keer op keer erop wijzen dat ik ook nog besta, maar als ik dat op de zesde dag al niet meer volhou (jep, ook tijdens de introdagen was het zo kut) dan ga ik dat echt geen heel schooljaar volhouden 
@Egel
Oh, dat lijkt me ook kut zeg, ondervind je dan geen hindernissen bij het uitvoeren van je werkzaamheden? Dat heb ik dus wel, op mijn opleiding zijn er dus veel groepsopdrachten, waardoor ik letterlijk punten misloop.
Het is overduidelijk dat het niet aan mij ligt, al zeg ik het zelf, want waarom kon ik, ondanks de leeftijdsverschillen op m’n vorige school wel meekomen met mijn klasgenoten? En waarom heb ik dan een baan met collega’s waar ik prima mee om kan gaan? Waarom heb ik dan vrienden? Dan ligt het toch aan hun eigen beperkte referentiekader?
1 like
Gelukkig zijn mijn werkzaamheden solitair. Werk met veel meiden die net klaar zijn met hun opleiding. Dat hele mean girls gedrag is echt een ding. Binnen geen tijd werden de zogenaamde zwakkeren of diegene die anders zijn eruit gepikt en daar werd door de populaire types gelijk op in gehakt. Omdat iedereen net nieuw was heeft een grote groep jongeren gelijk een kant gekozen. Iedereen werkt er nou wat langer en de pikorde is compleet. Omdat de populaire meiden al zo gevestigd zijn kan iedereen nou weer volwassen doen en kunnen we weer menselijk met elkaar omgaan. In dat opzicht was leeftijd wel echt een ding. Ze waren jong genoeg om dit gedrag te vertonen maar daarna wel volwassen genoeg om er overheen te stappen. Daarom vraag ik mij bij jou ook af wat het beste is om te doen. Om gewoon je klas te laten wennen aan wie je bent of overstappen. Alhoewel, als je ze er elke keer op moet wijzen dat je bestaat er misschien ook geen weg terug is. Is het nou gewoon puberale onzekerheid of echt pesten om het pesten. Denk dat dat ook wel uitmaakt.
Fijn dat ze er bij jou wel volwassen over kunnen doen. Hoop dat er hoe dan ook een mogelijkheid is dat je het aan je leidinggevende kunt aangeven, als het niet meer gaat. Lijkt me echt niet fijn om in zon omgeving te werken.
Ik denk dat het puberale onzekerheid is. Denk niet dat mijn klas het van tevoren afgesproken heeft om mij compleet te negeren ;p En als je al ziet dat mensen niks aan mij durven te vragen/zeggen en dat iemand zelfs liegt dat ze dezelfde hobby heeft als ik, dan weet ik het wel.
1 like
@Gast heb je nog antwoord gehad van je mentoren? Vind het zo naar om te lezen hoe je klasgenoten je behandelen. Ontzettend kinderachtig.
Ik merk dat ik niet goed in mijn vel zit en ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Mijn familie maakt zich al langer zorgen, vinden dat ik teveel hooi op de vork neem en ik denk dat ik ze daar gelijk in moet geven. Gisteren had ik een gesprek met mijn slb-er en begeleiding vanuit praktijk (volg een bbl-opleiding) en ik functioneer al op niveau maar moet me meer gaan verdiepen. Daar kwam een lijst aan ‘extra’ dingen bij kijken naast mijn reguliere examens en tijdens het gesprek voelde ik me al niet lekker worden. Een paar uur later toen ik thuis kwam ben ik in tranen uitgebarsten en eigenlijk niet meer gestopt. Ik ben normaal degene die vrienden en familie door dit soort periodes heen sleur, en nu besef ik me pas hoe knap het is dat ze mij om hulp hebben gevraagd aangezien ik het zelf niet kan. Zo moeilijk om toe te geven dat het niet meer gaat
1 like
Ik zit er zelf op dit moment gewoon zo doorheen. Met alles. Weet niet waar ik moet beginnen, met wie ik kan praten, wat ik moet doen
1 like
Sorry, ik heb niet alles tussendoor gelezen maar alleen je eerste berichtje en nu deze. Maar heb je inmiddels een manier gevonden om met je vriend te praten over wat je dwarszit? Is er een andere manier om naar iemand te kunnen communiceren? Toen ik een tijdje geleden in de shit zat heb ik een word-document geopend en alles uitgetypt. Niet eens met de zekerheid dat ik het zou laten lezen, maar uiteindelijk wel gedaan en dat heeft enorm geholpen. Misschien kun je daarmee beginnen, en heb je in ieder geval iemand waar je je verhaal kwijt kan. Klinkt een beetje stom misschien, maar soms kun je in je hoofd jezelf zo enorm vastdraaien en een beetje ademruimte van buitenaf kan echt helpen.
Is je rotgevoel met name werkgerelateerd of ook vooral persoonlijk?
Nee niet echt… Gisteren waren we samen en ik kreeg weer een ontzettende huilbui omdat hij over mijn studie begon (waar ik ook heel erg mee zit). Ik wil gewoon zo graag mijn kop in het zand steken en doen alsof het er niet is. Maar krop het alleen maar op waardoor ik dus een uitbarsting krijg. Uitbarsting zorgt ervoor dat ik me alleen maar rot en schuldig voel naar mijn vriend toe want hij wilt me heel graag helpen. Dan word ik onzeker en wordt het alleen maar erger. Ik ben soms zo lastig :(.
Ik ben zo onzeker en dat sinds zo ontzettend diep in me. En ik heb daarvoor al hulp gehad en ik heb echt periode’s dat het goed gaat. Maar als ik een mindere periode (op werkgebied of met studie, relatie) heb is alles shit en komt die onzekerheid zo naar boven. Maar het is moeilijk denk ik om voor een buitenstaander te begrijpen. Mijn vriend zegt dat hij weet dat ik het wel kan en dat hij trots op me is. En dat is lief maar ik geloof het gewoon niet omdat dat zelf in mijn hoofd zit.
Och dat laatste is zo superherkenbaar. Dat je iets voelt, echt voelt en iemand zegt dat dat niet nodig is. Dat is erg lief bedoeld dat begrijp ik, maar aan de ene kant diskwalificeert het een gevoel dat je niet kan wegdrukken en aan de andere kant drukt het onbegrip van de ander uit. Wat logisch is, want die ander is jou niet dus die kan ook niet begrijpen waarom je dit voelt. Maar het is wel vervelend omdat die onzekerheid nu bestaat op dit moment. Zou je kunnen accepteren dat onzekerheid een state of mind is die bij je hoort? Dat dat iets is wat je met je mee draagt? Want hoe harder je verzet, hoe meer je wegdrukt, hoe meer het als een geiser uitbarst op momenten die niet corresponderen met de heftigheid van je emoties. Heel vaak als ik/mensen uitdrukken dat ze niet blij zijn of een probleem hebben gaan de gesprekspartners het bagatelliseren (omdat ze liever niet willen dat hun partner ongelukkig is) of oplossingen aandragen (omdat ze alle negativiteit willen wegnemen). Heel begrijpelijke instincten, maar het helpt niet zozeer bij zoiets ongrijpbaars als onzekerheid - denk ik. Het is een emotie, die mag bestaan. Volgens mij komt het uit een boek van Giphart, maar dit is een uitspraak die mij zoveel rust geeft: “Gevoelens zijn nooit hypocriet”. Gevoelens kunnen ondermijnend zijn, en automatismen die je niet helpen - tuurlijk. Maar gevoelens zijn legitiem en mogen bestaan. Ik denk dat jezelf de vraag stellen: “Kan ik accepteren dat onzekerheid iets is dat bij mij hoort?” soms al een begin kan zijn van het minder gefocust zijn op die onzekerheid. Als het iets is wat er gewoon ‘is’, en je er niet continu over na hoeft te denken omdat je het wil negeren geeft dat misschien al een klein beetje rust.
Maar goed, het is iets waar ik zelf ook af en aan nog mee worstel en je geeft zelf aan ook al hulp te hebben gehad, dus allicht is dit gelul van mij water under the bridge. In dat geval wil ik je in ieder geval een hart onder de riem steken, je bent niet de enige. En misschien kun je terecht bij de persoon waar je eerder al hulp van hebt gehad?
7 likes
Nou ja volgens mij is mijn verhaal een beetje warrig, maar ik weet niet zo goed hoe ik het op dit moment beter kan verwoorden haha
1 like