Hee wat lief, dank je! Mijn hoofd maakt er altijd weer een heel verhaal van… ja maar stel dat ik echt ziek word etc etc. Maar het klinkt logisch wat je zegt dus dankje! Ik heb straks nog een afspraak staan om te gaan lunchen, kijk er een beetje tegenop, maar we zien wel wat ik wel/niet eet. In ieder geval heel fijn je begrip!
Hier ook enorm veel last van emetofobie de laatste tijd, ik haat de wintermaanden zo erg. Vanaf dat ik de deur uitga, totdat ik terug ben is de laatste weken gewoon één langdurige paniekaanval. Zit continu in mijn hoofd te rekenen met incubatietijd van verschillende virussen, ben bij elk geluidje in de trein bang dat iemand ziek wordt. Het komt bij mij vooral voort uit dat ik 2 uur reistijd met het ov terug naar huis heb. Ik kan me niks ergers bedenken dan ziek worden en dan nog 2 uur in het ov moeten. En omdat ik geen ‘ontsnappingsplan’ heb, blijft de paniek elke dag aanwezig. Het liefst wil ik gewoon overal mee stoppen en thuis blijven tot half maart ofzo. Maarja dat is ook geen optie natuurlijk.
1 like
Oh, het klinkt echt zo herkenbaar.
Ik ben ook de hele dag aan het bedenken wat ik moet doen als ik ziek word. Ik moet ook wel eventjes reizen vanaf werk, en dat helpt inderdaad niet mee.
Ik heb ook veel moeite met eten, vooral buiten de deur. Thuis is het gelukkig iets minder momenteel, heb wel maanden gehad dat ik dan amper avondeten at.
Ik ontloop ook liever alle zieke mensen deze maand. Helpt niet echt dat mn vriend in het onderwijs werkt haha.
We komen vast wel weer door de winter heen.
1 like
Thanks! Tot nu toe valt het mee gelukkig, alleen erg moe en misselijk maar het ergste moet bijna voorbij zijn.
Jeetje. Wat klinkt dat rot! Heb je hier al eens hulp voor gezocht? Of is dat een stap te ver? Sterkte!
En ook @voortaan, dankjewel voor jullie berichtjes! Stom is dat he, dat zoiets kleins, wat je bijna nooit gebeurt, toch elke dag kan beïnvloeden. Dat met eten herken ik ook, als ik een te erge paniekaanval heb durf ik ook echt niks te eten. Zieke mensen vermijden doe ik ook inderdaad, maar vooral in de winter hoor je het echt overal. Ben echt de weken aan het aftellen tot maart, dat het in mijn hoofd iets rustiger wordt. Ik hoop voor ons dat het ooit beter wordt!
@Toeptoep Als het goed is mag ik over een week beginnen met EMDR. Ik hoop echt dat dat gaat werken, want om nou de rest van mijn leven zo door te brengen. Er zijn zoveel dingen die ik nu niet kan doen omdat er zoveel energie naar die continue angst en paniek gaat.
1 like
Heel veel succes! Ik heb ook EMDR gehad, heeft bij mij wel echt geholpen. Merk dus wel pieken, maar over het algemeen gaat het veel beter. Hoop dat jij ook gaat meemaken dat je er niet meer continu mee bezig bent.
1 like
Ik hoop dat je iets hebt aan de EMDR. Ik heb zelf ook EMDR gehad, voor andere klachten. Mij heeft het wel geholpen, het was wel erg intensief. Maar na 3 of 4 sessies was het al wel effectief.
1 like
Herkenbaar, ik heb daardoor altijd een plastic zakje bij me voor het geval. Dat helpt mij altijd wel een beetje. Ik geef mensen ook veel minder een hand in de winter.
Ik moet slapen, maar het gaat niet. M’n hoofd zit zo vol met alles en niks. En ik wil niet weer een slaappil nemen, want dat doe ik al zo vaak. Voel me er fysiek niet lekker door en word er helemaal hyper van.
Ik zit zowel letterlijk als figuurlijk echt niet lekker in m’n vel momenteel. Afgelopen jaar is zo’n kut jaar geweest en daarbij ben ik ook nog eens langdurig ziek geworden en ik weet gewoon niet hoe ik uit deze negatieve vicieuze cirkel moet komen. Loop keer op keer zo hard tegen mezelf aan. Verschillende mensen hebben me verteld dat ik hier wel iets mee moet gaan doen, maar wat? Waar begin je? Heb binnenkort wel een afspraak met maatschappelijk werk maar ben benieuwd hoeveel zij voor mij kunnen betekenen…
Zou het helpen om het uit te schrijven op papier? Dan is het in ieder geval uit je hoofd. Hopelijk val je snel in slaap!
Helaas heel herkenbaar je verhaal. 2019 is echt mijn rotste jaar ooit geweest. Dikke knuffel dus in ieder geval voor je!
Ben je er al mee naar de huisarts geweest? Dus ook met het feit dat je niet lekker in je vel zit? Ik ben toen doorverwezen voor een gesprek met de praktijkbegeleider van de huisarts, en zij heeft me eigenlijk gelijk doorverwezen naar een psycholoog.
Die vicieuze cirkel herken ik, ik ben er ook nog niet uit, maar het helpt soms om tegen mezelf te zeggen dat alles goed komt.
Je geeft aan dat je langdurig ziek bent geworden, hoe gaat het daar nu inmiddels mee?
Weet dat je niet alleen bent 
Vind het nog knap dat je bent blijven zitten! Ik was echt weggerend en had mijn vriend achtergelaten zonder uitleg. Om die reden heb ik nu ook gewoon standaard muziek in de trein, anders blijf ik continu gespannen luisteren of mensen misschien iets zeggen over ziek zijn.
Fijn dat het bij jou beter is geworden, geeft weer hoop voor mij! Ik moet dagelijks 2 uur enkel en ben meestal op dinsdag al kapot omdat het momenteel meer een soort overleven is. Studio zoeken wil ik opzich wel, alleen twijfel ik enorm of ik niet duaal verder zal gaan met mijn studie. En dan is nu huren ook gewoon zonde als ik dat uiteindelijk doe.
Die upgrade heb ik meteen even gedaan, goede tip! Hoe meer mensen in de trein, hoe erger het meestal wordt bij mij. Hoop ook heel erg dat de EMDR gaat werken. Zeker omdat ik na mijn studie in een ziekenhuis hoor te gaan werken. En ik zou het zo zonde vinden als dat uiteindelijk niet zou lukken vanwege zo’n stomme angst.
3 likes
Ik had hier gepost dat ik het niet zo naar mijn zin had op werk. Het is niet vreselijk want ik vind het werk nog wel leuk maar de werkdruk is vrij hoog en ik zit niet op 1 lijn met mijn collega’s. Wat wel het plezier van het werk weghaalt. Waardoor ik soms ook echt met een rotgevoel naar werk ga. Er zijn ook wel oké dagen en ik werk ook met kinderen dus dat maakt het leuk. En ik heb een vast contract wat zekerheid geeft.
Nu heb ik dus een baan aangeboden gekregen en ben ik daar ook wezen kijken en het gaf me wel een goed gevoel. De collega’s die daar werken ken ik ook bijna allemaal. Ik ga ook wat meer verdienen maar ga wel wat langere dagen maken.
Ik vind het zo ontzettend moeilijk. Als ik nadenk doet het me ergens wel verdriet om weg te gaan bij mijn huidige werk maar vooral door de kinderen en ik zag mezelf hier niet zo snel weg gaan. Maar ik ben wel bang dat de werkdruk alleen maar hoger wordt.
En als ik denk aan die andere werkplek denk ik wel aan meer rust en meer plezier. En ik bouw daar ook wel weer een band om met de kinderen natuurlijk.
Ik heb mijn verhaal al een paar keer geprobeerd uit te typen maar het komt er niet helemaal uit zoals ik gehoopt had.
Sinds begin dit jaar heb ik een baan in een andere sector. Het betreft een functie binnen een bedrijf dat ‘hoogwaardige’ technische producten maakt (een beetje cryptisch). Het doel van mijn functie is ‘het verbeteren van processen’. In deze functie ben ik dan ook als junior gestart, echter had ik al een aantal jaar werkervaring in een andere technische sector.
Vanaf het begin kreeg ik veel verantwoording. Denk aan 1 op 1 klantencontact over vrij specifieke technische issues. Dit is iets dat mij heel onzeker maakt (want ik ben junior en heb niet die specifieke technische kennis). Ik vroeg vaak om begeleiding maar kreeg dit minimaal.
Daarnaast is mijn leidinggevende echt een geval apart. Ze is heel bazig, bemoeizuchtig en wisselt om de dag van prioriteiten waardoor er eigenlijk niets correct afgerond wordt. En laat ik net in een functie waarbij ik ‘issues’ moet oplossen (op productie, klachten van klanten etc.) maar dit gebeurd dus niet altijd. En ondertussen draait productie gewoon door waardoor ik nu al weet dat we sowieso veel klachten zullen krijgen (want de problemen worden maar half opgelost). En mijn to-do list groeit daardoor inmiddels al 10 maanden non-stop.
Ik heb mijn leidinggevende al een aantal keren aangegeven dat ik het niet meer trek. Er is letterlijk iets mis met de bedrijfsstructuur - het feit dat ik klanten moet ondersteunen bij klachten in plaats van een engineer, bijvoorbeeld. Mijn leidinggevende blijft me gewoon volduwen met taken (ik heb het idee dat ze zelf ook niet weet hoe ze alles aan moet pakken). Ik heb ook al vaker letterlijk NEE geantwoord, maar ze accepteert dit niet. Ze zegt dan: ‘wat heb je nodig om het wel af te ronden’? En ze kan ook echt heel kribbig reageren wanneer ik dit aangeef.
Sinds oktober heb ik een nieuwe collega want we hebben het dus mega druk. Ik was zo opgelucht want ze is echt een topmeid en had al een aantal jaar ervaring in een soortgelijke functie. Echter heeft ze vorige week haar ontslag ingediend omdat het bedrijf zo weinig structuur heeft en ze niet met mijn leidinggevende kan werken. Ik ben toen ook geflipt op mijn leidinggevende, omdat ik zag hoe idioot ze mijn collega behandelde. Heel vreemd dat ik er nu boos om werd want ik wordt zelf ook zo behandeld…
Inmiddels merk ik dat de stress mij te veel wordt. Ik heb al maanden (thuis) huilbuien, op mijn werk kan ik me niet concentreren - ik zie er echt tegenop om weer naar het werk te vertrekken. In het weekend kom ik totaal niet tot rust want ik voel me dus constant opgejaagd. Mijn man heeft mij nu dan ook verboden om morgen te gaan - en hij ‘stuurt’ me letterlijk naar de dokter.
Echter voelt dit zo hard als falen? Ergens realiseer ik mij wel dat dit bedrijf niet deugt maar toch betrek ik dit op mij persoonlijk.
Mijn vraag is eigenlijk, hoe beslis je wanneer het genoeg is?
Ik herken het wel deels. Ik ken dat opgejaagde gevoel wel en ik heb ook altijd het gevoel dat ik ‘aan’ sta. In de avond denk ik continu aan de volgende dag en in het weekend wil ik op zondag niks meer doen omdat ik bang ben om moe aan de volgende week te beginnen. En ik denk dat dit soort dingen al genoeg zijn. Je werkt om te leven, of ik in ieder geval wel en nu is het meer leven om te werken.
Het kan zo zijn dat het een periode is maar als er geen einde in zicht is, ga je je eigen grens over en straks zit jij met een burn out omdat het bedrijf een zooitje is.
Mijn vraag is eigenlijk, hoe beslis je wanneer het genoeg is?
Regelmatig huilbuien hebben lijkt mij een rode vlag.
Maar ik denk dat het belangrijkste signaal is hoe jij reageerde naar je leidinggevende over hoe zij je nieuwe (en inmiddels ex-) collega behandeld. Zelf gaf je al aan dat je het vreemd vond dat je daar boos om werd omdat je zelf ook zo wordt behandeld. Mensen pikken het vaak veel meer als zij zelf slecht behandeld worden dan wanneer zij zien dat een ander (met name iemand die zij mogen) slecht wordt behandeld.
Als jij het niet vindt kunnen hoe je leidinggevende je (ex-)collega behandelde, waarom accepteer je dan wel dat jij zelf zo wordt behandeld? Verdien jij het niet net zo goed om normaal en met respect te worden behandeld?
Als je jezelf deze vraag stelt, is het dan niet al genoeg? Doe jezelf niet te kort door niet tijdig actie te ondernemen. Wacht niet langer dan nodig is 
.
Toevoeging: dit klinkt heel simpel. Daar ben ik mij van bewust. Het is niet gemakkelijk om zo’n stap te ondernemen. Maar zorg alsjeblieft wel dat je tijdig iets doet
1 like
Wat een super lieve reactie dit! Doet me goed Ik ben er (nog) niet mee naar de huisarts geweest maar heb wel op m’n werk aan de bel getrokken (icm het langdurig ziek zijn) dus ik heb binnenkort een afspraak met maatschappelijk werk. Hopelijk kunnen die gesprekken deze vicieuze cirkel ook een beetje gaan doorbreken… Ik merk wel dat het iets beter gaat, alsin minder vermoeid maar ik doe ook echt wel heel weinig.
Rot om te horen dat het voor jou zo herkenbaar is. Hopelijk wordt volgend jaar een beter jaar voor je. Knuffel terug en mocht je je hart willen luchten dan mag je een berichtje sturen 