Ik weet niet of ik hier goed zit en of ik dit bericht lang online durf te houden, maar ik ben de laatste tijd weer heel obsessief bezig met uiterlijk. Vooral met dat van mezelf, ben echt niet blij met mezelf en krijg die gedachte maar niet uit mijn hoofd. Bij iedereen die ik zie denk ik; was ik maar zo slank als jij. Het vervelende is dat ik een halfjaar geleden eindelijk het gevoel had dat ik mezelf accepteerde, inmiddels is dat volledig weg. Het zorgt ook dat ik in een neerwaartse spiraal terecht kom, want mijn negatieve gedachten zorgen voor eetbuien. Ik ga over 2 weken op vakantie en maak me enorm druk over het feit dat ik zomerkleding aan moet en in bikini/badkleding moet. Gisteren dit aan mijn vriend opgebiecht, maar hij begrijpt het niet. Hij snapt niet hoe ik aan dit zelfbeeld komt en denkt dat het ligt aan het feit dat ik veel op instagram/YouTube zit.
Ik weet ook niet waarom ik dit hier post, maar merk dat het van me aftypen al helpt.
Lieverd, hoe dat zelfbeeld van jou er ook is gekomen: het is oke om je zo te voelen. Daar is niks ergs aan. We hebben allemaal zulke momenten. Wat alleen super zonde zou zijn is wanneer je jouw geweldige vakantie daardoor laat beĂŻnvloeden! Over 20 jaar herinner je je echt niet meer of je 5 of 10 kilo meer of minder woog maar herinner je de bepaalde gebeurtenissen. Het is zoveel belangrijker om gewoon te genieten dan de focus te hebben op je gewicht! Wat voor nu misschien helpt is om erachter te komen wat vooral de dingen zijn die negatieve gedachtes bij jou triggeren en dat voorlopig zoveel mogelijk te vermijden. Of dat nu spiegels, instagram of bepaalde vriendinnen zijn: jij bent nu even belangrijker zodat jij je zo snel mogelijk weer happy voelt! Hoop dat het een beetje helpt, succes 
Hoe moeilijk het ook is, maak die beslissing voor hem. En dan bedoel ik maak het uit. In het beste geval mist ie je en komt het goed. In het slechtste geval is het voor hem een opluchting. Maar of de beslissing nu wordt gemaakt of over een half jaar, heb je het dan niet liever nu? Het is het beste advies wat ik ooit heb gekregen.
Wat naar dat je je zo down voelt in je vakantie! Ik denk dat dat âonbekendeâ waar je aan gaat beginnen daar best wat invloed op kan hebben hoor. Maakt je misschien onzeker, zenuwachtig, beetje gestrest en dat heeft dan nu invloed op je stemming. Helpt het om misschien op te schrijven/ te bedenken dat je NU niets aan die situatie kan doen? Het is nieuw en onbekend en je weet het allemaal niet: maar grote kans dat het allemaal goed komt Ă©n nu erover denken/ stressen heeft geen zin, het komt wel. Nu is het nog vakantie, geniet van het âgeen ritme hoeven hebbenâ. Oppepper tips: doe iets creatiefs/ ga naar een onbekende (leuke!) plek (nieuwe stad ofzo)/ ga lekker koken/ doe iets nuttigs en iets leuks achteraf/ spreek met leuke mensen af, gun jezelf die rust!
uitgebreid boodschappen doen (als in naar verschillende winkels gaan), huis schoonmaken, kledingkast opruimen, wandelen. ik heb op het EGF ooit ook de tip gelezen om van 9-5 bezig te zijn, met wat dan ook, en dus niet op de bank of op bed te liggen. Dit hielp mij ook wel op de dagen dat ik niets te doen had. Hoop dat je je snel weer wat beter voelt!
@Geheugenvaneengoudvis is er iets voorgevallen dat je weet dat het nu zo anders is dan een halfjaar geleden? ik begrijp dat vakantie dan iets kan zijn om (in die zin) tegenop te kijken, maar hoop dat je er wel van geniet en dat je zelfbeeld na je vakantie weer verbetert. tevreden zijn met jezelf verloopt bij mij ook met ups en downs, dus hoop iig niet dat je denkt dat het niet meer terug kan worden zoals het was! Heel veel plezier alvast op vakantie
@Duif ik ben het wel eens met @LuckyLucy maar ik weet ook dat je uiteindelijk waarschijnlijk gaat doen wat voor jou het beste voelt. En dat moet je ook zeker doen want ik snap dat je hem niet wilt pushen. Maar ik vind 6 weken best lang en jij voelt je kut en hij? Is hij er echt nog zo mee bezig of loopt hij een beetje te flierefluiten nu en een beslissing uit te stellen. Daarnaast vraag ik me ook af, stel dat jullie bij elkaar blijven, of dit ooit goed kan komen. Ga je niet altijd in twijfel zijn of bang zijn dat hij weer opeens twijfelt. En wil je uberhaupt samen zijn met iemand die al 6 weken twijfelt of hij wel met je verder wilt?
Maar voor buitenstanders is het makkelijk gezegd en gedaan. Ik hoop in ieder geval dat hij snel een keuze maakt en dat jij hier doorheen komt. Veel sterkte!
Ik hĂ Ă t mijn werk en ik trek het niet meer. Voel me zo kut en heb in mân vrije tijd zelfs nergens meer zin/energie voor omdat ik op het werk steeds een masker moet opzetten.
Ik zit de laatste tijd ook niet helemaal top in mijn vel, met name op mijn werk, wat er voor zorgt dat ik 's avonds ook geen energie meer heb. Ik zorg slecht voor mezelf en slaap slecht, wat natuurlijk ook niet echt bevorderlijk is.
Ik ben zo verdomde onzeker over mezelf, ik doe dit werk nu anderhalf jaar en het is een hele fijne plek/leeromgeving met echt alle middelen en mensen om mij dingen te leren, maar alsnog heb ik het gevoel dat ik niets kan. Echt de meest simpele dingen moet ik constant vragen/googlen en vergeet ik ook net zo makkelijk weer. En ik weet dat ik best slim ben, maar zo voel ik me niet. En nu weet ik niet of ik gewoon te kritisch op mezelf ben, of dat dit inderdaad gewoon niet het juiste vakgebied voor me is. Verder is mijn werk best prima, zitten wel leuke dingen aan, ook hele saaie en vervelende, maar echt gepassioneerd ben ik niet. Nergens over eigenlijk, dus ik zou ook niet weten wat ik dan wel zou moeten.
Komt nog eens bij dat ik een tijd heel intensief met een nieuwe collega ben omgegaan, wat eigenlijk heel bijzonder was, werden steeds closer en uiteindelijk uitgesproken verliefd op elkaar te zijn. Het was zo fijn, zo vertrouwd voelde het met hem, tot het vanuit hem ineens over was. En ik kan daar zo slecht mee omgaan. Ik zie hem gelukkig niet elke dag, maar als hij er is ben ik zo zelfbewust. âHoort hij mij, ziet hij mij, ziet hij mij nu lachen en lol hebben met andere collegaâs? Oh moet hij nu lachen met iemand anders? Waarom hoor ik daar niet bijâ. Wat er vervolgens weer voor zorgt dat ik zelf niet productief ben, waardoor ik me daar weer kut om voel. En ook met werk dat hij verzet, heb het gevoel dat hij met een jaar minder ervaring al zoveel meer doet en kan dan ik 
@Niffler dat is echt vreselijk vervelend. Een masker opzetten elke dag kost ook veel energie. Je bent als het ware constant alert op wat je doet, zegt en hoe je moet overkomen. Logisch dat je weinig energie over hebt tijdens de vrije momenten. Ben je op zoek naar een andere baan? Dat zou natuurlijk veel schelen.
@Max Welke dingen vraag je het meest? Ik schreef ze altijd voor mijzelf op zodat ik het niet meer hoefde te vragen. Dan kan ik het opzoeken. Ik weet niet wat voor werk jij doet. Maar, misschien is het ook lastig. Je moet niet te streng zijn voor jezelf. Sommige mensen leren dingen heel snel en sommige weer wat langzamer. Zolang je werk maar goed is. Hebben ze op je werk tegen je gezegd dat ze tevreden zijn? Als ze dat niet zijn hadden ze dat waarschijnlijk al aangegeven.
@ladygodiva Hij zal ongetwijfeld heel erg lief zijn, maar dat maakt dit niet okay. Het is niet okay. Sommige dingen zijn niet grappig, ook al zijn ze wel zo bedoeld. Je mag best zeggen dat je het vervelend vindt en dat je wilt dat hij er mee ophoudt. Ik zou het ook niet leuk vinden. Ik zou er onzeker door worden.
Ja, het is echt heel vervelend. Ik heb sinds kort ook last van lichamelijke klachten en somberheid, dus ik weet dat ik dringend moet opzeggen en ander werk moet gaan doen, maar het is zo lastig om iets te vinden. 
Ik hoop dat er in september weer wat meer leuke vacatures vrijkomen en dan ga ik als een malle solliciteren.
Dank je voor je berichtje!
De lichamelijke klachten kunnen komen door de spanning die je dagelijks ervaart. De somberheid snap ik wel. Als je elke dag iets moet doen waar je een hekel aan hebt kan je daar behoorlijk somber van worden. Het is in ieder geval wel goed dat je aan het solliciteren bent. Wat betreft de vacatures; volgens mij is dat in de zomermaanden altijd lastig omdat er dan minder vacatures zijn. Komt waarschijnlijk door de vakanties. Hopelijk zijn er vanaf september meer vacatures en vind je snel iets anders.
Dit topic komt als geroepen. Ik zit ook momenteel niet goed in mijn vel, en het idee dat ik over twee weken met mijn eerste echte volwassen baan begin maakt het niet heel veel beter. Ik ben constant gespannen, heb het idee dat ik nooit aan alle verwachtingen kan voldoen en ik baal bij het vooruitzicht dat ik nog zo lang met mezelf âopgescheeptâ zit en mezelf niet even âuitâ kan zetten. Soms is met jezelf leven zo vermoeiend.
Als ik van 1 ding spijt heb in mijn jaren als âjongvolwasseneâ (kutwoord, ik bedoel de periode 18-25 jaar ongeveer) dan is het hoe veel tijd en energie ik heb verspild met me druk maken in mijn eigen uiterlijk en dan vooral mijn lichaam. Ierdereen heeft wel eens van die momenten, maar een paar kilo meer of minder mogen je niet tegenhouden om te genieten van leuke momenten. Als je binnen een paar jaar terugkijkt op deze vakantie ga je niet denken: had ik maar maatje 34 gehad, maar wel: had ik maar niet zo met mezelf beziggeweest en gewoon zonder zorgen genoten van de vakantie. Wees niet te streng voor jezelf, dat ben je waarschijnlijk voor anderen toch ook niet?
Ik vind het zo raar eigenlijk waarom we in zo veel aspecten van ons leven 100% ok zijn met imperfecties, maar als het om ons uiterlijk gaat kunnen we zo moeilijk relativeren.
Ik meld me ook. Sinds 2 maanden gewoon weinig energie voor dingen en naar werk gaan voelt als een opgave, terwijl ik het werk juist leuk vind. Maar de verwachtingen die mensen hebben voelen ineens als veel te veel en daarbij het gevoel dat ik het niet kan waarmaken, met als gevolg dat ik nog meer uitstel. Sommige dagen totaal geen last van en de andere dagen denk ik: ik wil ontslag nemen bij alles en gewoon in bed liggen.
Ik was van de week naar de praktijkondersteuner omdat ik de laatste maanden heel neerslachtig en angstig ben en mezelf zo eigenlijk niet ken. Ik wijt het voor een deel aan een stressvol jaar op verschillende fronten, maar omdat ik nu aan een baan ga beginnen waarvan ik weet dat die ook de nodige stress met zich mee gaat brengen en omdat mijn stemming eigenlijk nog niet beter is (eigenlijk echt heel slecht de afgelopen weken) ben ik toch naar de huisarts en vervolgens naar de praktijkondersteuner gegaan. Maar het was een beetje een raar gesprek - iemand in opleiding deed de intake, met op de achtergrond wel de praktijkondersteuner maar het liep allemaal niet echt. Ze ging ook heel erg in op dingen van een aantal jaar terug waarvan ik zelf denk: die zijn echt niet meer zo relevant (kwamen alleen ter sprake omdat ze naar mijn achtergrond/familie vroegen), dit speelde allemaal ergens tussen tien en twee jaar geleden. En - ja dit is echt mijn eigen fout, ook dom geweest, maar omdat we al de nodige drama hadden besproken durfde ik ook niet meer zo goed te vertellen over dingen die het afgelopen jaar zijn gebeurd omdat ik bang was dat ze dachten dat ik dingen verzon, omdat het zo opgesomd als heel veel klonk. Ik ben altijd heel bang dat mensen me een aansteller vinden. Dus nu heb ik dingen die eigenlijk belangrijker zijn denk ik (in ieder geval recenter) helemaal niet verteld.
Voor nu was de conclusie: ademhalingsoefeningen doen met een app, een vragenlijst invullen en over een mĂĄĂĄnd heb ik weer een afspraak met ze. (Tussen gesprek bij de huisarts en dit zat ook een maand, maar goed, vakantieperiode dus dat begrijp ik wel.)
De vragenlijst heb ik verder nog niet ontvangen dus daar zou ik ook nog eens achteraan moeten bellen, maar ik ben nu eigenlijk geneigd de afspraak maar gewoon af te zeggen. Ademhalingsoefeningen kan ik ook wel op eigen houtje doen en ik heb het gevoel dat ik meer aan zelfhulpboeken of gesprekken met vriendinnen/mijn zusje heb dan hieraan. Ik slik nu weer valeriaan sinds een paar weken en daar heb ik geloof ik wel baat bij (misschien ook wel placebo hoor maar goed) en ik ga denk ik door het werkleven ook wel weer een beter ritme krijgen en hopelijk weer beter slapen.
Ik weet ook niet zo goed wat ik met deze post wil maar weet gewoon niet zo goed wat nu handig is om te doen, zelf een beetje blijven aanmodderen of toch over een maand nog een keer naar een gesprek gaan.
Nee, heel bizar en onbeleefd. Laat je niet gek maken 
Ik weet niet zo goed of ik het moet plaatsen en in welk topic maar ik wil iedereen bedanken, FF heeft me heel goed geholpen maar het gaat niet meer. Ik ga morgen naar de huisarts om euthanasie aan te vragen. Heb er een hard hoofd in maar ik heb echt ĂĄlles geprobeerd wat mogelijk is en nog steeds voel ik me zo ellendig dat ik er gewoon een einde aan wil maken⊠ik zeg dit ook totaal niet om aandacht maar omdat ik jullie wil bedanken! Misschien dat deze reactie beter past in wat wil je even kwijt oid maar dan krijg ik vast en zeker nog meer ânareâ berichten.
Wauw. Ik mag hopen dat je weinig te maken hebt met de persoon die het vroeg want dit zou ik iemand nooit vergeven.
Dit vind ik heel heftig en ik weet niet goed wat ik moet zeggen maar ik wil toch reageren. Ik weet natuurlijk niets van jouw leven, ervaringen, therapieĂ«n, traumaâs enzovoorts maar 
⊠je bent âpasâ 22 toch, ik hoop echt dat je de kracht nog vindt om door te vechten.
Wat erg 