Nou dat is misschien ook wel tijd - ik ben ongeveer 14 maanden single geweest, toen een maand of 8 met iemand samen, en nu een maand of 2 weer single. Dus wellicht makkelijk praten ook. Overigens ben ik wel tot mijn 21e vrijwel voortdurend single geweest dus weet wel hoe het is om lang âalleenâ te zijn en heel graag een relatie te willen.
Maar goed, de dingen die ik afgelopen tijd heb gemerkt en wat meer ben gaan waarderen:
- Dat al mijn opties weer open liggen. Mijn laatste ex wilde bijvoorbeeld per se blijven wonen in onze huidige woonplaats. En ik wil denk ik nog op wat andere plekken wonen, in Nederland maar misschien ook wel daarbuiten. En de volgende jaren ga ik dat, in ieder geval voor wat kortere periodes, ook doen en daar kijk ik echt enorm naar uit. En ik ga bijvoorbeeld binnenkort een reis maken met een vriendin waar ik heel erg naar uitkijk en dat had ik 100% zeker niet gedaan als ik nog met mijn ex was, maar ook kleinere dingen - avondjes doorzakken met vrienden, spontaan gaan ontbijten met iemand of een rondje hardlopen, in mijn eentje naar de sauna of gaan wandelen, onverwacht met collegaâs wat gaan drinken; dat deed ik ook allemaal wel nog in relaties maar dan moet je wel je vrije tijd wat meer verdelen en is er iets minder ruimte voor spontaniteit (disclaimer: bij mij in ieder geval, en ik heb soms ook best een baalavond als ik onverwachts alleen ben).
- Dat ik echt heel goed ben in andere langdurige relaties (vriendschappen) en dat dat zeker niet minder waard is dan een langdurige liefdesrelatie, dat ik wat vrienden betreft wel echt een paar heel mooie âware liefdesâ heb.
- Dat mijn ex zeker geen perfect persoon was - en ik ook niet hoor, maar er zijn een paar eigenschappen van hem die ik âaccepteerdeâ en die ik nu wat duidelijker zie voor wat ze zijn ook, en waarvan ik oprecht blij ben dat ik daar niet meer mee hoef te dealen. Ik idealiseerde hem/ons/een relatie toch wel en hoewel ik een relatie super leuk vind, zie ik nu ook echt wel de nadelen die het heeft (gehad). Ik vind het fijn dat mijn stemming nu minder afhankelijk is van een andere persoon en van hoe goed het tussen ons gaat.
- Dat ik mezelf heel goed red. Dat wist ik bijvoorbeeld wel wat studie en werk betreft maar ik realiseer me nu ook dat ik me emotioneel goed weet te redden, bijvoorbeeld mezelf goed kan troosten en geruststellen (kan het niet minder zweverig zeggen dan dit). En ik zocht dat, zeker een paar jaar terug, heel erg in andere personen en dan met name een relatie. Ik heb net een traject bij een psycholoog afgerond en ik heb daar echt zoveel aan gehad, en de dingen waar ik mee worstelde zijn er nog wel maar zoveel minder geworden, en ik heb ook veel zin om daar actief mee aan de slag te (blijven) gaan.
- Dat ik korte flings/scharrels/daten wel ook echt leuk vind en dat âkanâ nu weer; ik heb dat niet gemist ofzo want ik vind een monogame relatie ook gewoon heel leuk en haal daar voldoening uit maaar geniet nu wel van het flirten, nieuwe mensen leren kennen (maar hierbij helpt het dat ik scharrelen wel gewoon prima vind, kan me voorstellen dat niet iedereen per se voldoening haalt uit dit punt).
- Dat ik niet meer de behoefte voel om te verklaren/me te verontschuldigen voor het feit dat ik geen relatie heb als mensen ernaar vragen. Ik ben nu geen minder leuk persoon dan toen ik wel een vriend had. Het was heel lang zoân soort van ultiem âstamp of approvalâ dat ik graag wilde, maar ik voel nu best sterk dat ik niet minder leuk ben geworden door gedumpt te worden, en dat het me ook niet leuker maakt als iemand wel weer iets met me zou willen.
En ik realiseer me heel goed dat dit nieuw hervonden voordelen zijn en dat die positieve effecten bij jou nu minder op de voorgrond staan, en de negatieve gevoelens meer. En bij mij viel me net wat beter gaan voelen na de break up toevallig ook samen met therapie afronden en blij zijn met hoeveel beter het nu gaat dan vorig jaar deze tijd, plus een aantal succesjes op werk en fijne dingen met vrienden. Maar als ik denk aan andere posts van jou (waar ik me soms ook erg in herken of heb herkend) dan denk ik dat een deel daarvan ook echt op jou van toepassing zou kunnen zijn - goed bezig qua werk, actief bezig met je eigenlijk ontwikkeling, nu misschien wel in een wat moeilijker periode mentaal gezien maar daar ga je vast en zeker ook uit opkrabbelen.
Ik denk dat het voor mij persoonlijk heeft geholpen dat ik heel bewust met de positieve dingen bezig ben geweest, ook in het kader van therapie, en dat ik nu aan het eind van iedere dag niet alleen naar de moeilijke dingen kijk of in mijn hoofd afspeel waar ik verdrietig/ongemakkelijk/angstig van werd maar juist ook de dingen die goed gingen en me realiseer dat ik die ZELF voor elkaar heb gekregen. En ik ben heel erg bezig geweest met bepaalde angsten waar ik last van had en toen realiseerde ik me dat alles waar ik bang voor was de afgelopen jaren niet is uitgekomen - en nare dingen die ik helemaal niet had zien aankomen, wel. Dus gewoon het gegeven dat je dingen niet kan voorspellen en dus dat ik misschien wel morgen de liefde van mijn leven ontmoet, of misschien over vijf jaar, of misschien wel nooit maar dan in de tussentijd toch heel gelukkig kan zijn met mijn vriendschappen, de hechte band met mijn zusje, nieuwe vrienden ga ontmoeten die ik nu nog niet ken, met nieuwe mensen in de tussentijd wel voor kortere tijd het leuk ga hebben op âromantischâ vlak (haha dit klinkt zo naar), waarschijnlijk een super leuke tante ga worden voor de kinderen van mijn broertje en zusje en van vrienden, etc etc.
Maar ik snap dat als je heel duidelijk een beeld in je hoofd hebt dat bestaat uit een relatie + gezin, dat je hier misschien niet veel aan hebt. En dat ik er misschien over een jaar wel weer heel anders naar kijk. Maar het is wel echt nuttig geweest voor mezelf om me af te vragen hoe nuttig al mijn verwachtingen en voorspellingen de afgelopen jaren zijn geweest (= helemaal niet) en om te focussen op de dingen waar ik blij mee en trots op ben (= veel meer dan ik dacht).
Sorry dat dit zoân warrige en lange post is geworden!