Ik moet hier wel om lachen.
Een kind is geen kind, dat zeg je toch niet. Past wel weer in de categorie Vreselijke dingen die je schoonmoeder zegt, zeg
Wij hebben nu een kindje van zes weken en mijn vriend heeft het nu al over een tweede. Echt too much.
Heel begrijpelijk!
Komt vanzelf ook goed toch op school enzo 
En @DaintyDream: dit is vanavond tegen me gezegd. Note: ik ben hoogzwanger van mijn eerste kind en de vraag was, hoeveel kinderen zou je graag willen? Ik reageerde met: misschien blijft het hier wel bij, eerst maar eens zien hoe het gaat met dit kind. Toen was het antwoord dus, één kind is geen kind 
Niemand viel dus letterlijk uit de lucht 
Mensen floepen er soms echt maar vanalles uit wat ze ooit eerder gehoord hebben of om gewoon maar iets te zeggen te hebben ofzo denk ik…
Is toch een maffe uitspraak? Één kind is gewoon één kind. Niet meer, niet minder
Ik voel nu een beetje alsof mijn dochter ontkend wordt of zo, omdat ze enig kind is en voor die mensen blijkbaar niet bestaat?
Gelukkig neem ik het niet zo persoonlijk maar ben nu wel zwaar bewapend mocht ik dit ooit IRL te horen krijgen.
Haha dit heb ik ook! Ben nu al op kutopmerkingen aan het oefenen voor als iemand ooit zoiets tegen me waagt te zeggen.
Haha echt hè! Krijg er al bijna zin in.
Waar komt dit vandaag he? Blijkbaar is het echt iets wat mensen zeggen
Vandaag besefte ik me, dat de vraag als moeder met 1 kind niet als volgt moet zijn: Zal ik nog maar een kind nemen? Maar de vraag moet zijn: in welke omstandigheden zou ik de beste moeder zijn die genoeg aandacht kan geven aan haar kind(eren)? En bij mij was daarbij het antwoord: bij 1 kind. Meer kinderen is voor mij meer stress, minder persoonlijke aandacht, meer chaos thuis, en al die omstandigheden zullen de sfeer niet per se goed doen denk ik. Een andere moeder zou dat misschien wel goed kunnen beheren thuis, maar ik persoonlijk niet, en zo heeft elke vrouw haar eigen antwoord.
Ah dit vind ik leuk om te lezen! Ik ben zelf enig kind en mijn vader overleed al toen ik 2 was. Ik heb een broer of zus nooit gemist maar nu ik volwassen ben kan ik weleens gezonde jaloezie voelen naar vriendinnen die broers/zussen hebben. Dat er iemand in je leven is die dezelfde opvoeding heeft gehad als ik.
Zelf heb ik 1 dochter van 3,5 jaar. En de kans dat er een tweede komt is ook heel klein. Soms voel ik me daar wel schuldig over, omdat ik het haar gun, maar dan zou ik het alleen voor haar doen. En omdat ik het zelf ook een beetje mis. Maar jouw antwoord vind ik wel fijn om te lezen, wij hebben het ook heel gezellig met zijn drietjes!
Wat heftig. Ik hoop dat jij/jullie het uiteindelijk een plekje kunnen geven. Over wat niet zal komen. 
Herkenbare gedachten wel, nu zo met één kindje. Ons zoontje is 9 maanden en zoals we er nu instaan willen we het graag bij hem houden. We hebben het zó fijn met elkaar en hij is zo’n heerlijk, tevreden kind. Ik zal nooit nooit zeggen, want wie weet verandert dit nog… Vroeger wilde ik echt absoluut géén kind en die wens kwam er ineens toch. Dus wie weet komt de wens voor een tweede er ook, al denk ik het niet.
Het heeft best even geduurd voor ik zwanger mocht raken en ik wil mezelf dat niet nog een keer aan doen. Ben zo dankbaar voor wat we nu hebben. Ik voel dan ook de angst als ik nadenk over een tweede: straks is dat een tweeling of drieling of het is een ziek / beperkt kindje of heel moeilijk / huilerig o.i.d.? Ik ben zo bang wat we nu hebben, wat we zó fijn vinden, te “verpesten” ofzo. Lastig uitleggen. Ik ben zelf de jongste van 3 dus lekker vreemd om dit zo te voelen, haha.
Man en ik hebben beiden siblings en ik heb met mijn zus bijvoorbeeld echt een hele goede band, maar dat zal voor mij geen reden zijn voor een tweede omdat je dat niet kunt voorspellen.
Daarnaast vind ik moeder zijn behoorlijk all-consuming en kan ik me gewoon niet voorstellen hoe ik dat in vredesnaam moet doen met nóg een kindje erbij? Rationeel weet ik dat het kan want zoveel mensen doen het, maar ik weet bijna zeker dat ik daar zelf geen gelukkiger / beter mens (en moeder) van ga worden.
En milieu speelt voor mij ook wel mee.
Al met al is het gevoel nu heel sterk om het bij A te houden. Het is fijn en goed zo. 
Bij mijn vriendinnengroep gaat het steeds vaker over kinderen en ik zei gisteren weer: ‘Ik wil er het liefst eentje of geen.’ en een aantal reageerden echt alsof ik een kindermishandelaar was… 
Ik heb het er de laatste tijd ook steeds vaker over, dat ik misschien maar één kindje zou willen. Werkelijk iedereen reageert direct negatief. Dat dat zielig is, en vooral dat het altijd vervelende, verwende kinderen worden. Vind dat best vervelend, dat iedereen daar zo’n mening over heeft. Dat laat me dan ook weer twijfelen.
Ik ben tot mijn 8e enig kind geweest en daarna heb ik een zusje gekregen. Vind mijn zusje echt ontzettend geweldig en zou nooit meer zonder haar willen, maar die eerste 8 jaar (volgens mij zijn dat toch ook jaren waarin het ‘zielig’ wordt gevonden) heb ik echt niks gemist. Genoeg vriendjes en liefde te vinden
Vreselijke en loze opmerking. Of een kind verwend wordt ligt naar mijn mening enkel aan de opvoeding en niet aan het kind zelf.
@Cozycute precies. Of een kind verwend en vervelend is/wordt ligt mi aan de opvoeding cq. ouders.
Groetjes,
Een verwend en wellicht soms vervelend kind.
Nee zonder grappen, ik mocht en kreeg beduidend meer dan de klasgenoten met meerdere broers en zusjes. Of meerdere kinderen hebt verschil had gemaakt, denk het niet - eerder een andere financiële situatie die verschil zou maken. Zo mocht ook altijd een vriendin mee met dagjes weg, of op vakantie (vonden mijn ouders ook leuker voor mij). Alle sporten die ik wilde doen, i.p.v. maar 1 of 2 (als ik overal mn best maar voor deed). Mijn ouders waren sowieso best vrij in regels, die hadden eerder harde grenzen waar je niet overheen ging en manieren die verplicht waren. Maar dingen zoals maar 1 snoepje na school, niet vaak mogen logeren/spelen of een stipte bedtijd (als ik maar gewoon op tijd opstond) had ik niet zoals veel van mijn vriendinnen vroeger wel.
Denk dat alleen als kind zijn ook net zo zijn voordelen heeft en meerdere kinderen ook zo zijn nadelen kan hebben. Beide ook afhankelijk van de opvoeding.
Ik heb wel een tijdje gehad dat ik zeurde om een broertje of zusje. Soms vind ik het nu wel jammer dat ik geen broer/zus heb, als ik mijn vriend met zijn broers zie maar een goede band daarin is ook geen garantie. Dus of je het daarvoor moet doen.
Ja het is aaaltijd dat argument ‘Ja maar het is zo heerlijk als ze leuk samen spelen’. Maar dat moeten ze dan maar net doen. Mijn broertje en ik gedogen elkaar maar heel veel meer is het nooit geweest. Pas nu we midden 20 zijn doen we heel soms dingen samen maar ik heb hem eigenlijk zelden als een ‘toevoeging’ aan mijn leven gezien. Lullig misschien maar het is dus niet per definitie zo dat het met siblings altijd maar gezellig is.