Precies hetzelfde hier haha. Als je geen brandende wens hebt of in ieder geval grote motivatie, kan je het beter niet doen lijkt mij. Dan wordt het iets van ‘ik doe het omdat het hoort, niet omdat ik het graag wil’.
Zelf speelt voor mij ook dat ik stressgevoelig ben en 2 teveel wordt dan.
Bedankt voor al jullie verhalen! Ik heb niemand in mijn omgeving die het bewust bij 1 wil houden, waardoor je soms aan jezelf gaat twijfelen dus deze plek is erg fijn.
@Reflect 2 of meer lijkt ook zo de “standaard”, die ik ook in mijn hoofd heb zitten. Maar als ik diep in mn hart kijk, weet ik niet of ik het wel aan kan een 2e.
Uit mijn centering pregnancy groepje zijn er nu alweer 2 zwanger (onze kindjes zijn net 1), waardoor je onbewust je eigen gevoel ook weer gaat heroverwegen.
Ja herkenbaar. Onze knul wordt in mei 2 (OMG) en kreeg steeds vaker ‘grappend’ de vraag of ik écht nog steeds geen tweede wil. Had namelijk al heel snel aangegeven in m’n omgeving dat het er waarschijnlijk maar eentje blijft. Maar nu veel vriendinnen en kennissen in de fase van een 2e kindje zitten (zwanger of net bevallen) denken mensen blijkbaar dat ik nu toch overstag ga. Vind het geen vervelende vraag overigens, maar wel opvallend dat anderen dus blijkbaar zo bezig zijn in hun hoofd met ons gezin haha!
Maar nee. Ik vind het goed zoals het nu is. Zoontje is super makkelijk en we hebben nu nog heel veel vrijheid.
Mijn partner had eigenlijk wel nog een tweede gewild, maar hij respecteert mijn grenzen gelukkig heel erg en hij is nu ook echt happy. Dus ja… zeg nooit nooit. Maar ik weet toch echt vrij zeker dat ons gezin zo compleet is.
Of nou ja, misschien nog een keer een gezellig kat en een paar kippen er bij dan.
11 maanden! ja same, zo voel ik het ook echt. Ook een beetje door m’n mentale load. Kan veel hebben, maar heb ook tijd voor mijzelf nodig.
Ik vond het gek genoeg nog gezelliger toen wij er een konijn bij kregen, haha !
Alle gekheid op een stokje, ik denk dat veel mensen een 2e nemen ‘omdat het zo hoort’ en er mss ook niet al te veel bij stilstaan en er gewoon voor gaan. Ik ben daar te rationeel voor. Ook bang dat mijn relatie er aan ten onder zou gaan en dan sta je daar met 2 kinderen waaronder een kleintje die nog lang veel aandacht nodig heeft. Nu denk ik van kijk, als het slecht afloopt, ze is al groot genoeg, het is te doen.
Exact wat jij zegt @Reflect zonder brandende wens of verlangen doe je het gewoon echt beter niet.
Ik ben ook zelf best wel snel overprikkeld, zeker als ze zo drukke momenten heeft. Dan denk ik : neen een 2e kan ik gewoon echt niet aan.
Ik hou er eigenlijk van dat ik zoveel vrijheid heb, kan doen wat ik wil, financieel geen zorgen, kan lekker shoppen wanneer ik wil. Met een 2e zouden we ook moeten inboeten door oa hoge crechekosten. Heb hard moeten werken voor mijn lijf en ben daar nu heel tevreden over. Nog eens dik worden staat niet hoog op mijn verlanglijstje 
Voel me wel schuldig tov mijn kind dat ze geen broer of zus zal hebben maar dat is geen reden om het te doen. Heb dan veel liever dat ze een mama en papa heeft waar ze een goede band mee heeft (wat ik zelf niet echt heb, ook niet met broer en zus en bij mijn partner net hetzelfde).
Mijn opstandige peuter is echt mijn beste anticonceptie. Met de basisschool aan de horizon denk ik vaak “dit echt nooit meer, de fabriek is definitief dicht” 
Jij bent fulltime bij je zoontje toch? Ga je nu weer op zoek naar werk? Kijk je er naar uit?
Hij gaat 3 dagen naar de voorschool (meestal en voor januari 2) maar verder ja! Werkte hiervoor als fotograaf, maar vooral met vrij werk en ik moet daar echt headspace (en bewegingsruimte haha) voor hebben. Dus kijk er erg naar vooruit om het weer op te pakken als hij gesetteld is op school na de zomervakantie 
Vond het zelf belangrijk dit deze jaren te doen, maar het is soms wel écht enorm doorbikkelen geweest.
Nog een reden dat we het bij 1 kindje houden: ik zou een tweede dezelfde situatie willen geven, want dat vind ik wel zo eerlijk. Maar nu ben ik weer 
Oh ja dat snap ik heel goed! 4 jaar thuisblijfmoeder zijn lijkt me heel pittig.
Ha misschien moeten ze echt trouwen, kunnen ze samen hun rgk opvoeden en kunnen wij tenminste fabulous verder 
Net als jullie hier “voel” ik ook geen wens voor een tweede. Ik twijfel wel omdat het zegmaar “normaal” is maar ik heb gewoon geen zin.
Hopelijk komen er veel neefjes en nichtjes en veel van onze vrienden hebben/krijgen ook kinderen en het lijkt mij echt superleuk om met vrienden en kinderen een weekje in zo’n vakantievilla te zitten. Zoals zo’n bertolli reclame.
Ik heb het idee dat je dat je als je 2 kinderen hebt je dan sneller gewoon met zn 4en gaat kamperen ofzo? Slaat natuurlijk nergens op 
Ik vind dit zo heerlijk nuchter ‘ik heb gewoon geen zin’.
Helemaal prima toch 
Fijn om dit forum te lezen, veel herkenning! Mijn dochter is bijna twee en ook wij krijgen veel vragen vanuit onze omgeving. Ik ben in september begonnen met een studie naast mijn baan die ik erg leuk vindt, ik ben nog bijna drie jaar bezig daarmee en merk dat ik dit ergens als excuus gebruik. Terwijl ik gewoon heel gelukkig ben met deze situatie, lief vrolijk kindje gelukkig met z’n drieën het voelt gewoon als het is goed zo… en het eerste jaar vond ik zwaar en veel wennen daarnaast ben ik ook best snel overprikkeld en ben ik ook graag af en toe alleen. Voordat ik mijn dochtertje kreeg voelde ik aan alles dat ik een kindje wilde en alleen als dat sterke gevoel weer ooit komt zouden we het weer overwegen. Maar soms komt die twijfel toch naar boven dat ik haar een broertje zusje gun of dat ik er later misschien spijt van zou krijgen…maar uiteindelijk zullen dit niet redenen zijn om toch te proberen nog een kindje te krijgen als de echte wens dus niet meer komt. En daarnaast zijn er zoveel dingen die we ook nog leuk vinden die met twee kinderen een tijd niet of minder zouden kunnen…
Echt super herkenbaar wat je schrijft. Wat tof dat je een studie bent gaan doen, begrijpelijk dat je dat als excuus gebruikt (naar de buitenwereld).
Vind jouw bericht ook erg herkenbaar @360. Fijn om te lezen op dit forum dat je niet de enige bent terwijl het in m’n omgeving wel zo lijkt.
Ik heb er ook het meest moeite mee om spijt te krijgen inderdaad. Ben de 30 voorbij en de tijd tikt. Maar hij is nog geen 1 en ik voel het echt niet. Als ik misschien een meer stabiel persoon was geweest, met een goed slapend kindje, goede achterban, koophuis enzo zou ik er eerder over nadenken.
Wat me ook tegenhoudt is dat ik het lot niet wil tarten ofzo. Klinkt gek, maar je zult zien dat ik dan een kindje met een ernstige beperking krijg omdat we zo nodig een tweede wilden. Terwijl we het nu al goed genoeg hebben. Misschien een niet realistische gedachte, maar die komt wel vaker bij me op. Of je krijg tweeling erbij (ipv 1 haha). Dat zou in oprecht niet overleven haha.
Ik denk dat wij nu de ingrediënten hebben om heel gelukkig te zijn en te worden met z’n drietjes. Genoeg ademruimte voor jezelf, financiën op orde etc.
Waar ik wel angstig voor ben is om m’n enige kindje te verliezen. Dan zou een tweede erbij wel meer rust geven op de 1 of andere manier. Even heel gek gedacht misschien maar herkent iemand dit laatste?
Ik heb je laatste zin hier laatst nog gepost was voor veel mensen herkenbaar ook al klinkt het gek
Ja heel erg herkenbaar. Zou voor mij op dit moment echt de enige reden zijn ook.
Ik vind dat ook echt heel gek en lijkt me oprecht ook heel raar om een reserve te hebben…
Ik heb toevallig trouwens ook twee collega’s met een heel makkelijk/“normaal” eerste kindje en die wel veel zorgen hebben met hun tweede kindje. En dat zegt natuurlijk helemaal niks maar toch… dat is wel een kans die je hebt ofzo.
En ik denk dat ik redelijk stabiel ben, koophuis, achterban en ook leeftijd die begint te tikken. Maar nog steeds voel ik m niet 
nou ja behalve dus vanwege je laatste regel maar tja vind dat nou ook niet echt een optie.
Wanneer begint volgens jullie de leeftijd een rol te spelen? Ik was 28 bij mijn eerste kind en ben nu 30, dus heb altijd het idee dat ik nog minstens 5 jaar na mag denken.
Overigens heb ik dat gevoel over ‘an heir and one to spare’ zelf niet zo. Ik denk dat als je een kind verliest dat dat zo hartverscheurend is dat ik dan liever niet heb dat dat verdriet ook een broertje of zusje ten deel valt. Maar ik snap op zich wel dat het mee kan spelen in je gedachten.
Bij die podcast ‘De Tweede’ of zoiets, werd gezegd dat iedereen een eerste kind kreeg omdat ze het heel graag wilden en dat die tweede er kwam voor de eerste. Dat vind ik zelf echt niet nodig en ik wil dus ook alleen voor een tweede gaan als dat gevoel er weer komt.
Ik denk ook dat het uiteindelijk totaal op gevoel aankomt. Rationeel heb ik zo 10 redenen en meer waarom ik geen tweede kind zou willen, maar als mijn gevoel gaat zeggen van wel, dan gaan we er toch voor denk ik.
Ik denk vanaf halverwege 30 ofzo? Leeftijd is bij mij ook nog geen punt, waar ik wel megaonrustig van word is dat letterlijk iedereen die tegelijk of na ons (zoontje 2.5) nu zwanger is of al een 2e hebben. Daardoor voel ik wel extra druk om er over na te denken en komt het vaker in me op ofzo. Ik kan me voorstellen dat het ook zo voelt als je zelf nog geen kind hebt maar iedereen om je heen zwanger is. Zo van; moet ik nu ook dan? Terwijl dat natuurlijk bullish is.
Ik was 37 toen ik moeder werd dus ik zou zeggen dat je nog 7 jaar te gaan hebt
Nee zonder gekheid, ik denk serieus dat je nog 5 tot 10 jaar hebt. Ik heb meerdere voorbeelden in mijn omgeving van vrouwen die ver in de dertig (weer) moeder werden, en dat is allemaal makkelijk en zonder complicaties gegaan. Geen garantie, I know, maar ik vind soms dat er wel heel krampachtig wordt gedaan over die ‘leeftijdsgrens’. Natuurlijk nemen de kansen per maand af en de kans op bijv Down toe, maar dat zijn nou ook weer niet zulke schokkende cijfers als je het vergelijkt met begin dertig.
Ik zou het lekker even proberen te laten en je gevoel afwachten de komende tijd/jaren.
Dat stukje uit de podcast dat de tweede er bij iedereen kwam voor de eerste vind ik persoonlijk kort door de bocht. Het zal vast meespelen maar ik denk dat het vooral een kwestie van gevoel is. Het gevoel komt wel, of het gevoel komt niet.
Als je het hebt over leeftijd denk ik zelf ook aan de grens van 35, maar dat is ook voor iedereen verschillend. Zoals @Zitzak al aangeeft hoeft het niet allemaal zo erg te zijn als je moeder wil worden na 35 jaar. Voor mijzelf speelt wel mee dat ik denk dat een bevalling, het herstel er na en de gebroken nachten mij zwaarder zouden vallen als ik bijvoorbeeld nog 5 jaar zou wachten met een eventueel tweede kindje.