Het bij 1 kind houden

Zwanger en kinderen
#416

Onze baby is ook nog jong (8 maanden), maar ik merk dat ik er toch over nadenk. We hebben voor haar IVF nodig gehad en dat vond ik echt een pittige lange weg. Ik weet niet of ik dat nog een keer wil.

Vandaag zwangerschapsaankondiging van vrienden van ons voor hun tweede, en dat steekt toch wel een beetje (vanuit mijn onvruchtbaarheid denk ik ook).

Maar ik vraag me dan ook echt af in hoeverre ik een tweede zou willen door de zelfopgelegde druk, omdat het zo ‘hoort’ en iedereen het doet. Vind dat zo lastig. Krijg gewoon gelijk zo’n ongemakkelijk verdrietig gevoel na zo’n aankondiging (van de tweede) en ik vind het lastig onderscheiden of dit een overblijfsel is van mijn onvruchtbaarheid of dat ik een tweede zou willen en me nu al verdrietig voel omdat ik weer veel gefaalde kansen/IVF door moet.

Nouja super verwarrend verhaal. Ik weet dus gewoon niet of ik een tweede zou willen.

8 likes
#417

Soms alleen al fijn om je hierover uit te spreken (op het forum) toch? Liefs voor jou!

Zoontje is 2 en om ons heen veel aankondigingen voor de 2e en ook veel mensen die ons de vraag stellen (vind dat zelf overigens niet vervelend als het mensen zijn die ik goed ken). Merk dat ik nu ook open praat over de twijfel: zo van, we sluiten het niet uit dat er ooit een 2e komt, maar zeker zijn we er absoluut niet van. Mijn angst zit nu in: heb ik over bijv 2 jaar nog wel zin om helemaal die eerste jaren te doorlopen? Juist als je 1e kind nog zelfstandiger is. Als er hier nog ervaringsdeskundigen over mee willen praten die er na een aantal jaar toch wel voor zijn gegaan, graag.

1 like
#418

Mijn vriend zijn zus is 4 jaar ouder. Ik geloof dat iedereen het toen juist heel leuk vond thuis. De oudste was al vrij zelfstandig, en er werd echt met zijn drieën bewust uitgekeken naar de komst van de baby. Zelf zou ik juist langere tijd er tussen dan wel zien zitten, en zou ik juist ‘meer zin’ hebben in die eerste jaren omdat je er misschien bewuster mee bezig kan zijn ipv hollen ofzo. Is ook maar een aanname.

Het is idd fijn om het eens op te schrijven en we hebben het er vanavond ook over gehad hier. Beide geen specifieke wens nu in ieder geval. Ik moet tzt nog eens gaan uitzoeken of ik echt een tweede zou willen of dat dat alleen maar komt door ‘straks kan het niet meer’. Heb nu namelijk het idee dat het dat laatste is, dat ik alleen maar wil omdat ik het om me heen zie gebeuren + het gevoel van de onvruchtbaarheid.

Heb trouwens helemaal geen cyclus uit mezelf ofzo (heb ik nooit) wat dus ook betekent dat we sowieso niet zelf kunnen proberen, dus ‘we zien wel wat er gebeurt’ is bij ons ook sowieso geen optie.

2 likes
#419

Ik herken dat gevoel van een steek bij een aankondiging voor een tweede wel. Ik heb geaccepteerd dat het en/en kan zijn. Niet alles hoeft maar 1 gevoel op te roepen. Het kan ook een mix zijn. Dus ik vind 1 kind helemaal mooi (icsi), sta er helemaal achter, het is ook echt heel fijn zo en ik houd tóch een gevoel van rouw dat er geen tweede komt. Dat je niet weet hoe een broertje of zusje was geweest. Dat ‘wat als’ gevoel. Dat kan verdrietig zijn. En daar ben ik ok mee. Dan laat ik het even toe.

Nu ik wat ouder word steekt het minder overigens, dus dat is wellicht hoopgevend. Hormonen zijn een bitch.

5 likes
#421

Hier ben ik het helemaal mee eens.

Mijn ervaring met 3 kinderen

Mijn oudste en middelste schelen 4 jaar, de oudste ging dus net naar de basisschool toen ze grote zus werd. Ik had dus in de ochtenden de tijd om samen met de baby uit te rusten als dat nodig was en om alle aandacht te geven. Mijn oudste dochter hielp ook graag mee en omdat ze op die leeftijd zoveel zelf kunnen kom je wat dat betreft geen armen te kort.

Tussen de tweede en de derde zit 14 maanden en dat vond ik echt heel heftig. Twee kinderen die met alles hulp nodig hebben en elkaar met een beetje pech afwisselen met slapen/niet slapen, huilen.

4 likes
#422

Wat een fijn berichtje! En heel herkenbaar. Wat goed dat je dat zo kan zien ook.

Ik was gisteren even helemaal in de war erover, we hebben nu helemaal dus geen wens voor een tweede (als het al zou lukken). En toch was ik ineens heel verdrietig dat ik nooit meer schopjes zou voelen of idd hoe een broertje/zusje zou zijn. Dat dat naast elkaar kan bestaan, stond ik niet helemaal bij stil.

Ik hoop dat ik dat ook zo kan gaan zien. Gisteren voelde ik vooral de steek ‘zij wel en wij niet’ net zoals al die jaren dat ik niet zwanger kon raken van onze dochter.

1 like
#423

Ja dat is ook herkenbaar hoor en hopelijk kun je dat ook zo gaan voelen en accepteren. Ik ben wel echt blij met 1 kind en hoe het allemaal gaat en soms helpt het me ook wel om me te focussen op de nadelen van een tweede. Want je gaat het ook wel romantiseren.
Zwangerschap kan zwaar vallen, kind kan wat mankeren, geruzie, al die clubjes waar je ze heen moet brengen, reizen is duurder etc. Ook niet naar de werkelijkheid, net als de geromantiseerde vorm die we soms in ons hoofd hebben, maar dat helpt dan wel.

En wie weet wil je toch het traject weer in en dat is dan ook goed. Maar dit is iig mijn beleving en wat mij helpt.

3 likes
#424

Ik vind dit een heel fijn berichtje om te lezen. Wij hebben maar 1 kindje en hadden daar graag nog een kindje bij gewild. Dat gaat niet meer gebeuren en dat doet verdriet. Maar ik ben ook heel blij met wat we wel hebben en zie ook wel de voordelen in van 1 kind hebben. Die rouw zal altijd blijven, maar ons geluk ook.

6 likes
#425

:heart:

2 likes
#426

Zag net dit artikel voorbij komen bij Eva Jinek, heb het zelf nog niet gelezen, maar past wel in dit topic.

2 likes
#427

Ik 1 minuut in het artikel

Juist bij de de praktische kanten van de opvoeding ging het mis, ontdekte Maayke toen haar baby er eenmaal was. “Ik stond er helemaal alleen voor. Mijn man was een lieve, zorgzame vader, die mijn dochter heeft leren bomen klimmen en voetballen, maar de praktische zorg, daar kon hij niets mee. Zo kreeg hij het niet eens voor elkaar om iets simpels als een oppas te regelen

Tering what the fuck. Moet je je voorstellen dat de man-vrouw omgedraaid waren. Praktische zorg “kon hij niks mee” me reet.

12 likes
#428

Haha ik heb het nu ook gelezen maar vond deze vrouwen wel errrug negatief over het moederschap. Zo ervaar ik het zelf helemaal niet dus dat is voor mij geen reden om niet nog een tweede kind te krijgen.
Wel de vrijheid die ze noemen, dat begrijp ik wel.

2 likes
#429

Haha ja daar schrok ik ook wel van. ‘Oh nee ik heb niks met praktische zorg dus ik heb ons kind zonder eten in een hoek in haar eigen ontlasting laten zitten tot je thuis kwam’

Krijg ook echt een error in mijn hoofd hier van. ‘Ja we hadden een puppy maarja ik heb niks met praktische zorg hè dus hij is gisteren gestorven van de honger’

4 likes
#430

Ja ik vond ze eigenlijk allemaal erg negatief. Ook dat je harde werken niet beloond wordt? Dat herken ik ook echt niet. En tja het is elke dag huilen met een peuter die zn zin niet krijgt, maar ik krijg ook elke dag mn zin niet dus lijkt me heel gezond om daar van jongs af aan mee te leren dealen.

Gelukkig herken ik het schuldig voelen ook niet. En ik denk niet dat dat minder wordt als je meer kinderen hebt.

Edit @Ovenschaal hahaha ja echt he. Zegt ie dat op z’n werk ook? Oh ik heb daar niks mee. Ga ik ook proberen.
Ik snap dat ze gescheiden zijn. Maar ze heeft hem wel eerst 15 jaar enabled.
Als er iets is waarvan ik denk dat mijn opvoeding geslaagd is is als mijn dochter zo’n lamlul meteen de deur uit zet. Of in de woorden/gedachten van Phileine “hou je bek Phileine HET IS MAAR EEN JONGEN”.

6 likes
#431

Ik heb het juist geheel andersom. Ik wilde geen kinderen. En toen maar een kindje en nu heel erg toch een wens voor een 2e. Ik ervaar het moederschap ook niet als zwaar, ja momenten wel natuurlijk. En mijn dochter slaapt nog steeds niet helemaal door. Ik was eigenlijk ook zo’n typische niet geschikte moeder :sweat_smile:. Ofik bedoel meer: je hebt van die vrouwen waarbij het gewoon past en dat was ik niet. Maar toen mijn kindje er eenmaal was voelde ik mij een geboren moeder. En ik vind het oprecht zo leuk.

6 likes
#433

Ik heb dit ook heel erg. Altijd gezegd dat we één kindje waarschijnlijk helemaal prima vinden. Maar nu ze er is, en zeker nu we onze draai wat meer gevonden hebben, voel ik aan alles dat ik dit nog een keer mee wil maken. Ik voel me geen geboren moeder maar wel die overweldigende liefde voor mijn kindje.

5 likes
#434

Mijn dochter is nu bijna 16 maanden. Toen mijn dochter 3 maanden was moest ik er ook echt nog niet aan denken hoor.

@neverland die liefde voel ik ook inderdaad. Het opnieuw willen ervaren en het gaat ook zo snel! Meer slapen kan nog heel lang denk ik altijd (later). Dat is het enige wat ik soms mis.

2 likes
#437

Haha dat heb ik net zo. Die fase nog een keertje ervaren. Moet wel zeggen dat ik veel hulp van mijn vriend krijg. Zowel praktisch (met onze dochter) als met huishouden (koken, boodschappen doen). En we wisselen wel eens de ochtend af zodat we kunnen uitslapen. We doen het echt samen en dat is wel heel fijn.

#438

Je bedoeld het hopelijk niet zo maar ik word heel boos en daarna heel verdrietig van je bewoording dat je veel hulp van je vriend krijgt…
Het is toch net zo goed 50% zijn kind en huis dus hoezo “helpt” hij jou.

15 likes
#439

Ja, misschien niet de juiste bewoording inderdaad want zo bedoelde ik het niet. Ik sta er net zo in dat het ook zijn kind is. Maar ik zie echt heel vaak dat de man wel minder bijdraagt of hoe je het noemen wilt en het meer de rol van de vrouw vindt (in mijn omgeving). Dus zo vanzelfsprekend is dat niet maar moet het wel zijn.

Maar aan de andere kant, we helpen elkaar toch met de opvoeding.

1 like