Superknap meis!
Ik heb vorige week m’n intake gehad, volgende week diagnose stellen en behandelplan opstellen en dan gaat het echt beginnen!
3 likes
Is hier al vaker gezegd, maar zo veel herkenning!
Ik ga in vlagen met relatief goede weken, naar weken waarin ik bijna dagelijks een pot pindakaas leeg lepel, tot ik kotsmisselijk ben, plankharde buik heb, en na een uur weer verder ‘wil’ eten. Niet uit honger, buik is compleet pijnlijk, maar echt om iets weg te eten? Zo frusterend
Ja ik! Zo heb ik het langzaam maar zeker afgebouwd (echt langzaam: heeft 5 jaar geduurd). Maar als ik eerlijk ben zou ik in jouw situatie wat oppassen. Die eetbuien zijn echt een reactie van je lichaam na lange tijd te weinig eten. Vind het een beetje lastig om passend advies te geven, want voor mij heeft dat uitstellen heel erg geholpen, maar ik heb een totaal andere achtergrond dan jij hebt.
1 like
Kan je het niet beter eerst met een behandelaar bespreken? Mij lijkt het iig juist niet verstandig om ze in te plannen.
Omdat dingen qua eten als “verboden” (voor nu) bestempelen een averechts effect kan hebben. Daarbij denk ik dat het in jouw geval een natuurlijke reactie is van je lichaam waarbij ik betwijfel of het goed is je er zodanig tegen te verzetten. Maar je kan het het beste met je behandelaar bespreken, ook als je haar pas over 2 weken ziet. Zou niet een eigen plan gaan trekken in jouw situatie.
2 likes
Ik probeerde dat ook weleens, maar voor mij werkte het niet.
Ik heb inmiddels de officiële diagnose ‘eetbuistoornis’, wat officieel valt onder boulimia.
Krijg het niet echt over m’n lippen, schaam me er toch een beetje voor.
Ben afgelopen week bij de psychotherapeut geweest om dit te bespreken en het behandelplan te horen, daar ga ik woensdag mee starten.
Zo’n diagnose is natuurlijk even schrikken, maar het kan je ook enorm helpen. Heel veel succes met de behandeling en wie weet hoe je je over een tijd voelt!
Mweh. Het gaat de afgelopen paar jaar eigenlijk best goed wat mijn manier van eten betreft, maar vandaag had ik een hele rare eetbui waar ik me echt heel kut over voel. Ik heb de afgelopen paar weken iets te veel en ongezond gegeten waardoor ik me niet zo fit voel (aangezien ik niet goed tegen lactose kan en wel melkchocolade opheb, bijv.), en toen ik een uurtje geleden thee voor mezelf wilde zetten en een stuk (“gezonde”, want zelfgemaakt met dingen waar ik geen buikpijn van krijg, weinig suiker en gewoon echt lekker) appeltaart wilde pakken kreeg ik allemaal nare gedachten over dat ik dat niet verdien en ik toch voor altijd vies blijf eten en mijn lichaam kapot blijf maken. Die gedachten brachten me tot het eten van twee grote chocoladekoeken, een yoghurt met melkchocoladehagelslag erin, een broodje met chocopasta en een broodje met kaas. Ik had totaal geen trek in die dingen, maar het was echt alsof het “moest”. Het had ook totaal niets te maken met de eetbuien die ik vroeger had, waarbij ik in recordtijd driftig at, staand en al denkend over hoe ik het vervolgens zou overgeven; ik ben er rustig voor gaan zitten met een paar filmpjes op mijn telefoon, alsof het echt een taak was die ik hoorde te voltooien. Ik voel me nu echt kut, opgeblazen en vies, en ik schaam me heel erg voor mezelf.
1 like
Fijn dat dit topic er is! Ik heb bijna 10 jaar boulimia ‘gehad’ (ik ben er nog niet over uit of ik geloof in 100% herstel) maar heb nog altijd een moeizame relatie met eten. Ik ben op dit moment 30 weken zwanger en in het eerste trimester had ik enorm veel moeite met de veranderingen in mijn lijf. Door de misselijkheid en telkens een droge mond begreep ik de signalen van mijn lichaam niet meer en dat vond ik heel moeilijk. Sowieso wil eten op gevoel echt nog niet zo lukken. Het is vaak dat ik eet uit een bepaald gevoel of gedachte en niet altijd omdat ik trek heb. Gelukkig heb ik nu geen eetbuien meer, maar zou wel heel graag gezonder willen eten zonder mijzelf al te veel restricties op te leggen. Ik merk dat ik die balans nog erg lastig vind. En nu in mijn zwangerschap voel ik me vaak schuldig als ik vaker snoep, omdat ik me zorgen maak over wat mijn kindje binnen krijgt (terwijl ik altijd zorg voor voldoende fruit en groente en mijn vitamines inneem). Eten zal altijd lastig blijven vrees ik… terwijl mijn gewicht eigenlijk niet eens meer een rol speelt
Wat rot dat je zo’n eetbui gehad hebt, ik snap heel goed dat je hier nu een vervelend gevoel over hebt. Alleen helpt het niet om nu boos op jezelf te blijven: het is gebeurd en nu kun je er niets meer aan doen, behalve proberen de draad morgen weer gewoon op te pakken. Denk wel dat het belangrijk is om die gedachten die je hebt te onderzoeken, het klinkt alsof je wel heel streng bent voor jezelf en wel heel negatief over jezelf denkt. Dikke knuffel!
1 like
Klinkt alsof je nog een heel groot waardeoordeel hangt aan de dingen die je eet. Je hoeft een stuk appeltaart niet te verdienen en je bent niet vies als je geniet van iets lekkers. Net zoals je niet vies bent nu je een eetbui hebt gehad. Het is slechts één momentopname. Morgen weer een nieuwe dag en nieuwe kansen om op een gebalanceerde manier van eten te genieten.
5 likes
Herkenbaar, dat gewicht geen rol meer voor jou speelt maar het toch moeilijk blijft. Hopelijk heb je steun aan dit topic en gaat het verder goed.
En @Zora en @Totoro, dankjulliewel voor je reacties. <3 Ik ben nu best trots op mezelf, omdat ik na het afschrijven over mijn eetbui rustig heb besloten het naast me te leggen en ik een wandeling in mijn eentje ben gaan maken en naar de bios ben geweest met een vriendin, waar ik “gewoon” een bak popcorn met haar heb gedeeld en waarna ik gewoon met mijn vriend gezond heb avondgegeten. Dat was een paar jaar terug echt ondenkbaar geweest, dan was mijn héle dag sowieso helemaal verpest geweest door de eetbui. Ik ben blij dat de dag bijna afgelopen is (ook omdat ik gewoon buikpijn heb haha), maar ik ben ook wel blij over hoe mijn avond uiteindelijk gegaan is. : )
3 likes
Wat goed! Dat geeft toch een fantastisch gevoel, als je dingen doet waarvan je denkt: dat had ik jaren geleden echt niet gekund. Mag je trots op zijn!
@Jauregui (wil je dat ik de tag weghaal of is een tag oké?)
Mijn ouders kochten nooit ‘eetbui-eten’ en er was nooit echt iets in huis, maar toch had ik heel veel eetbuien (heb ze nog steeds helaas). Ik at dan gewoon alle andere dingen die er waren zoals brood, maar meestal ging ik naar de supermarkt en haalde daar van alles.
Ben best vaak naar de winkel gegaan terwijl ik op dat moment zelf nog geen behoefte had aan iets te eten, maar meer voor de zekerheid (straks is de winkel dicht en krijg ik alsnog een eetbui wat dan). Ik denk dat dat wel vergelijkbaar is met jouw gevoel. Ik heb vaak gedacht: als de winkel nou 24/7 open zou zijn zou ik misschien wel minder eetbuien hebben.
Ik herken dus wat je zegt en heb helaas geen oplossing voor je, maar ik denk dat het heel goed mogelijk is dat een open kast beter zou werken dan een gesloten kast.
1 like
Even in een spoiler, want het is een enorm verhaal en gaat vooral over mijn persoonlijke ervaring, maar wellicht is het herkenbaar.
Bladiebladiebla
Mijn ervaring is dat dit niet werkt. Ik raak meestal nog veel obsessiever als ik weet dat iets niet kan / mag. Ik woon niet meer thuis, maar ik haalde vaak het eten waarmee ik vaak eetbuien had / heb niet eens in huis. Maar juist dat idee dat een eetbui niet mogelijk was zorgde ervoor dat ik heel raar ging doen. Dan ging ik vijf minuten voor de supermarkt dichtging ineens nog daarnaartoe racen om toch dingen te kopen. Of 's avonds laat de hele stad doorfietsen naar één of ander avondwinkeltje. Of een eetbui houden met de raarste dingen die ik nog wel in huis had, tien boterhammen met pindakaas achter elkaar opeten, of zelfs dingen van huisgenoten jatten 
Uiteindelijk is voor mij het enige wat echt werkt mezelf juist alles toestaan. Als ik me aan allerlei gekke zelfbedachte regels moet houden dan ga ik daar tegenin, raak ik in paniek en kan ik niet meer logisch nadenken, laat staan naar mijn lichaam luisteren. Als die regels echter weg zijn en als alles in principe mag dan komt er ruimte om wel naar mijn lichaam te luisteren en na te gaan wat ik nou eigenlijk wil / nodig heb.
Dit klinkt heel mooi allemaal, maar in de praktijk krijg ik dit negen van de tien keer ook niet voor elkaar. Dan vindt het superstrenge anorexiastemmetje in mijn hoofd het veel te eng om de regels echt los te laten. (Wat natuurlijk een averechts effect heeft.)
Toch weet ik ergens wel dat dit uiteindelijk voor mij de oplossing zal moeten zijn. Ik merk het al als ik bijvoorbeeld op een avond niet zo veel eten in huis heb en ik een eetbui aan voel komen. Als ik dan tegen mezelf zeg: ‘Je mag nu gewoon naar de supermarkt gaan hoor, haal maar gewoon wat je wilt.’ dan gaat de druk er al af ofzo. Als ik weet dat toegestaan is / een optie is, dan is het ineens ook een optie om dat niet te doen. Dan bedenk ik soms dat ik geen zin heb om naar de supermarkt te fietsen, omdat ik bijvoorbeeld een serie aan het kijken ben, of omdat het buiten regent. Maar als het van mezelf niet mag dan houdt niets me meer tegen.
Zo raar eigenlijk dit, eigenlijk heb ik gewoon totaal geen controle over mijn eigen gedachten en handelingen.
6 likes
Ik moet zeggen dat hoewel ik wel aangekomen ben de afgelopen tijd. Intuïtief eten echt het enige is geweest dat mijn eetbuien redelijk heeft weten te stoppen. De enige keer wanneer het weer terug komt is als ik het in mijn hoofd krijg dat ik moet diëten/afvallen ik ‘te dik’ ben etc. Vaak word ik daardoor ook weer dikker. Kortom ik zit gewoon vast hierdoor eigenlijk Want ik kan niet diëten, maar de laatste tijd kruipt mijn gewicht ook omhoog…dus…ja…shit haha
@Jauregui en @Violoncello, heel herkenbaar!!! Ik heb eens met frisse moed toen ik thuis heel veel last had van eetbuien hulp gevraagd aan mijn moeder, waardoor ik in haar bijzijn echt heel goed at (en ook lekker in mijn vel zat), maar wanneer zij bijv. niet thuis was ik van mijzelf “moest” overeten en alle koekjes die ik kon vinden bijv. in één keer opat, of na school toch stiekem een pak Kinderreepjes haalde en onderweg naar huis opmaakte. Voor mij zijn eetbuien echt een obsessieve vorm van zelfsabotage, een manier om mezelf duidelijk te maken dat ik het niet waard ben en het niet kan. Het enige dat voor mij helpt is om mezelf met liefde te benaderen (hoe stom het ook klinkt, haha) en standvast mijzelf alles gunnen. Het is emotioneel natuurlijk nog vaak een gevecht, maar als ik het rationeel tegen mezelf blijf zeggen gaat het toch wel beter.
Veel sterkte en succes. <3
@Otzi, ik heb wel vaker over intuïtief eten gelezen, maar wat is dat nou precies? Heb je een linkje? Ik vind het in elk geval wel superknap dat je bepaalde concepten grotendeels los hebt kunnen laten, hoewel ik besef dat het nog onwijs moeilijk is om een balans te vinden.
4 likes
Dit 100% hetzelfde. Mooi verwoord.
1 like
Ik ben @Otzi niet, maar deze boeken over intuïtief eten heb ik meerdere keren op het forum (volgens mij op egf al) aangeraden gezien worden:
2 likes
Intuitief eten is wel een goede volgens mij, maar ook erg lastig. Ik heb weleens het idee dat doordat ik veel eet en het er weer uit gooi, mijn ritme helemaal in de war is en dat ik de dag erna sowieso meer nodig heb. Maar dan is de cirkel eigenlijk alweer rond.
Wat ik zo lastig vind is dat eetbuien direct te linken zijn aan mijn gemoedstoestand. In een periode waarop het wat minder gaat, heb ik veel meer eetbuien en sluit ik mezelf meer af. Het stomme is dat ik weet dat dat averechts werkt, maar ik heb er de energie niet voor.
@Violoncello: heb jij een van die boeken gelezen?
1 like