Ja het is van maart 2020, ik heb alles nog een tijd door een roze bril gezien en was veel te veel bezig met herstellen van de schade die hij heeft aangedaan (epileptische aanval aan over gehouden, therapie, ziekenhuis bezoeken, uitstel van motorrijbewijs halen + extra kosten dus, werk wat ik niet meer aankon, situatie thuis die ontspoorde, vriendschappelijke relaties die ontspoorde, 6 maanden niet mogen rijden, 7 maanden ziektewet en tot slot 2 jaar medicijn moeten gaan slikken nu) maar kon hem ook niet loslaten. we zijn nu pas sinds kort uit elkaar. Ik heb al die tijd niet goed kunnen nadenken over dat je aangifte doet tegen een geliefde maar heb al die tijd getwijfeld.
Nu zit ik op een punt dat het oké gaat ik probeer door te gaan en alles achter me te laten, maar het blijft knagen. Ik heb geleden en hij heeft naar mijn idee een schrale therapie gevolgd (waar we het overigens nooit over hebben gehad) Ik begin nu het gevoel te krijgen dat hij overal heel makkelijk mee weg is gekomen en ik nog steeds de lasten draag. Maar ik zie heel erg op tegen aangifte doen omdat ik het gevoel heb dat ik hém dan iets ‘aandoe’