Ja, ik werd er gisteren even extra bewust van dat het zo’n sociale norm is om te drinken en vooral toen ze zei dat ze dat toch echt wel leuker vindt. Aan de ene kant wil ik toch mijn moeder pleasen en aan de andere kant vond ik het ook wel pijnlijk dat ze mij dus blijkbaar minder leuk vindt zonder alcohol. En dat ik dan toch drink terwijl ik eigenlijk niet echt wilde.
En denk inderdaad dat een groot deel ook gewoonte is. Ik heb nooit zo gedronken als mijn moeder en mijn vader drinkt weinig. Ik heb nooit alcohol in huis en ik drink nooit doordeweeks. Maar helemaal opgeven doe ik dan ook weer niet, want een feestje zo nu en dan vind ik wel leuk. En hoewel er genoeg mensen zijn die (naar verluid) zonder alcohol een net zo goede avond kunnen hebben als met - ik ben gewoon niet een van die mensen. Ik heb echt een leuker feestje met alcohol. Maar dan kan ik soms nog wel eens het gevoel hebben dat het het waard was. Gisteren heb ik eigenlijk tegen mijn zin gedronken op een familie bijeenkomst en kom ik vandaag niet aan de dingen die ik had willen doen omdat ik me niet optimaal voel, dat is dubbel zuur.
Edit: denk trouwens dat tolerantie er ook wel iets mee te maken heeft. Mijn ex dronk altijd heel veel en vaak (maakte me er ook een beetje zorgen over) en had nooit een kater en nu drinkt hij beduidend minder en heeft hij ergere katers dan vroeger. Ik kan me niet voorstellen dat mijn moeder zou drinken als ze zich elke dag zo zou voelen als ik me vandaag, want is gewoon echt niet fijn. Aan de andere kant denk ik ook dat je ergens aan gewend raakt. Mijn neefje en zijn vriendin dronken vrij vaak (elke dag wel iets) en die zijn nu gestopt met doordeweeks drinken en merken wel echt meer energie sinds ze daarmee gestopt zijn doordeweeks, al waren ze wel al jaren gewend aan dat gevoel van minder energie en was het voor hen normaal. En trouwens ook ergere katers als ze wel weer drinken.