Ik mis het ook elke nacht en nu het kouder is helemaal
De grootste bs vond ik dat vriendinnen zeiden dat single zijn super leuk is en ze jaloers waren dat ik het was terwijl zij in een relatie zaten. Ik had helemaal geen behoefte aan rondsletten en alleen maar doen waar ik lekker zelf zin in had (hun definitie).
Bedankt voor de tip, heb de 2 delen gekeken en dat tweede deel is inderdaad zo raak! Was echt aan het lachen en huilen tegelijk omdat het zo herkenbaar is
Hahahahahahaha ja altijd de gesettlede vriendinnen met hun “wees blij!”
Hoezo wees blij, als jij daar zo blij mee zou zijn kun je het ook gewoon uitmaken joh
Een vriendin van mij krijgt best vaak mannelijke aandacht en scoort ook veel dates en dan voel ik me zó’n loser dat mij zelfs dat niet lukt.
Ook dat ik het oudste nichtje in de familie ben en iedereen onder mij altijd allemaal een relatie hebben. De een wat langer en dan ontmoet je ze ook, de ander weer korter en steeds een nieuwe etc. En ik dus nooit. Het ergste is dat ik tegen mijn ouders grapte; oh ze nemen allemaal hun aanhang mee en ik ben de eeuwige vrijgezel. En zij daar op inhaakten van; ja ontmoet je nooit iemand? Nee. Laat me met rust.
Soms ben ik zelfs bang dat ik het hele relatie ding niet eens meer “kan”. Wat is dat, open stellen voor iemand en diegene toelaten in je privé leven? Zo eng dat ik dus liever veilig alleen blijf.
Aan de ene kant zou ik het zo graag willen maar aan de andere kant ook totaal niet op dit moment. Maar toch, ben bijna 30
Deze vind ik ook lastig; mijn verjaardag en dan alleen wakker worden. Ik koop mezelf maar een heerlijk luxe ontbijt maar het is niet leuk.
Wanneer ik ziek ben is er niemand die me vertroetelt. Of ja mijn moeder/ zusje komen even langs maar dat is anders.
Ik vind het op dit moment niet per se een leed te noemen om vrijgezel te zijn, aangezien ik mijn handen vol heb aan mezelf Kan het nu echt niet opbrengen om zo close met iemand te zijn.
Neemt niet weg dat ik af en toe behoeftes heb en stiekem toch naar enige nabijheid verlang. Dat is niet handig.
Ik was zaterdag carnaval vieren met 2 collega’s.
1 collega heeft net een nieuwe relatie na een vervelende tijd dus heel fijn. Maar het was ook ergens enigzins pijnlijk om te zien, hoe ze met elkaar omgingen en de genegenheid tussen hun.
De 2e collega heeft eem fwb/date en ik heb enkele appjes gelezen en ik mis dat zo. Ook hier weer de lieve berichtjes e.d.
Ik overweeg haast om te gaan tinderen, maar toch nog even niet.
Soms kook ik vet lekker en dan is er niemand die dat kan bevestigen.
Ik vind het ook altijd jammer als ik met een jongen ga koken en het valt tegen(maar ze geven nog steeds complimenten hoor, ik kies de juiste :p). Normaal is het wel lekker!!!
De herkenbaarheid in al jullie berichten geeft mij een soort van goed gevoel, dat ik niet de enige ben ofzo, haha.
Ik haat het inderdaad ook om alleen oppervlakkige contacten te hebben, en dat je als je afspreekt met zo iemand je wéét dat je per se seks moet hebben, anders kun je net zo goed niet afspreken. Wil soms ook gewoon lekker knuffelen en verder niets…
Ik ben single en ik mis vooral het iets kunnen delen, het zoetsappige. Ik ben er vooral vandaag erg verdrietig van… Al weet ik dat het beter is. Ik ben alleenstaande moeder en zie overal gezinnen, gisteren gingen we sint Maarten lopen met andere ouders en je ziet overal vaders en moeders zeg maar, dat doet mij zo fucking veel pijn! Ik voel ook vaak mij een mislukkeling, niet omdat ik per se single ben maar gewoon over het algemeen. Dat eeuwige gekoppel van mensen vind ik echt vreselijk.
Ik had een vet leuk gesprek met een match op tinder. Hij wilde binnenkort afspreken. Leek me heel leuk. Vervolgens bleef het een beetje stil, maar vond dat zelf niet per se een probleem (wilde ook niet stalken en had al een optie gegeven) aangezien ik best wel een hectische week en weekend had. Kijk ik gister, heeft ie me gewoon unmatched. Blijkbaar iets verkeerd gestuurd of zijn tinder verwijderd. Maar vond t stiekem zo zonde, omdat ik gewoon niet zo vaak leuke matches heb.
En afgelopen weekend een one night stand (die ik ergens ook wel zag zitten, maar waarvan ik eigenlijk ook al wel wist dat dat hem niet ging worden) gaat twee verschillende meisjes regelen op dezelfde avond, voor mijn neus. Het voelde een beetje alsof hij wraak op me wilde nemen of jaloers probeerde te maken. Waarom geen idee, heb hem netjes begroet (met een kus op de wang notabene, maar dat is een ander ongemakkelijk verhaal). Hij nam de meisjes (niet tegelijk) echt zo mee aand de hand naar buiten. Prima doe lekker wat je zelf wil, maar neem niet een omweg zodat je meteen voor mijn neus langs loopt en je dus zeker weet dat ik het zie. Zo flauw, leek ook een eerlijke lieve jongen, waar het gewoon 1 avond is geescaleerd in een ONS. Boodschap is wel duidelijk, eikel.
Nu kom ik thuis, hoor een huisgenoot over haar break-up en dat haar vriendin is vreemdgegaan tijdens hun relatie. Echt mega sneu. Ik voel me er ook niet beter door dat ik me dan om van die kleine kutdingetjes druk maak terwijl een relatie ook niet altijd alles is. Aach jaa.
Ik heb vijf jaar geen officiële relatie gehad en daten gaat niet echt super. Hoor ik net van een vriendin dat zij een nieuwe liefde heeft terwijl het in de zomer is stukgelopen met haar ex. Ben heel blij voor haar maar door dit soort dingen steekt het af en toe wel even, waarom lukt het mij nou al zo lang niet?
Het lukt mij ook maar niet. Elke keer slechte mannen aangetrokken en in feite jaren van mijn leven weggegooid. Heb nu ook sterk het gevoel dat de tijd gaat dringen en of het me ooit wel gaat lukken om een leuke vent aan de haak te slaan. Het geeft toch druk, omdat ik het zo graag zou willen.
Zo herkenbaar alles hier. Ik ben bijna afgestudeerd en vind het aan de ene kant heel fijn dat ik met niemand rekening hoef te houden bij mijn toekomstplannen maar zoveel mensen om me heen gaan nu samen wonen/samen plannen maken en dat steekt soms wel een beetje.
Ik kan me altijd verbazen om hoe vanzelfsprekend een relatie voor mensen is die er een hebben (vond ik zelf ook toen ik er een had) maar nu lijkt dat zó ver weg? Oh en ik kan me de laatste tijd ook zo verbazen over samenwonen. Dat iemand je áltijd leuk vindt, als je stinkend wakker wordt/een zak chips leeg eet/moet poepen, daar kan ik me echt gewoon nog niks bij voorstellen haha.
Ik vind dit allemaal zo herkenbaar. Sommige mensen hebben de ene na de andere relatie. Hoe doen zij dat? Ik vraag mij soms af of er iets mis met mij is.
Ik weet dat er niks mis met me is (oké misschien niet niks haha) maar het is gewoon zo moeilijk om iemand tegen te komen waarmee je een goede klik hebt én waarbij je allebei genoeg voelt om ervoor te gaan. Ik ben ook nog maar één keer echt verliefd geweest in mijn hele leven dus ik snap ook niet zo goed hoe je van de ene in de andere relatie rolt.
Ik vraag me dat ook altijd af. Eigenlijk meer gewoon in praktische zin, waar leer je zo snel weer iemand kennen? En hoe kun je binnnen 2 maanden alweer zo vaak gedate hebben dat je meteen al verkering met elkaar hebt?
Dit is herkenbaar. Ik ben ook niet het type dat heel snel verliefd wordt. Ik moet iemand eerst leren kennen en de verliefdheid komt daarna pas. Hoe sommige mensen zo snel voor iemand anders kunnen vallen heb ik nooit gesnapt. Maar dat komt waarschijnlijk omdat ik het zelf nooit heb meegemaakt.
Ik begrijp dat ook niet, nee. Volgens mij ben ik uberhaupt nog nooit verliefd geweest. Wel een beetje een crush gehad ooit, maar daar was niks uit gekomen en heeft zich ook niet verder kunnen ‘ontwikkelen’. En dan heb je mensen die na het uitgaanvan een relatie binnen twee maanden een nieuwe hebben en ik begrijp oprecht gewoon niet dat je dan al iemand zo leuk kan vinden.