ADHD-topic

Gezondheid
#825

Ja ik herken me hier ook wel in. Ik ben geen pleaser, maar ‘het stoppen met proberen’ stukje is echt extreem herkenbaar. Mijn psychiater heeft inderdaad wel gezegd dat dit soort klachten ook kunnen passen bij adhd

edit; @FLovesLondon ik ben in België gediagnosticeerd. Bij mij waren het een aantal tests, ik heb daarvoor geloof ik vier of vijf sessies gehad bij een psycholoog. Ik heb zelfs een test gehad waarbij er van die plakkers op mijn hoofd geplakt werden terwijl ik een test moest doen haha. Ik vond het centrum waar ik gediagnosticeerd ben heel prettig. Ze zitten in Vlaams-Brabant en Limburg, dus ik kan je eventueel de naam DM’en. Ik weet niet meer wat ik toen betaalde, ik denk 300 euro in totaal? Mijn ouders werden hier wel actief bij betrokken en ook mijn psychiater heeft later nog eens met mijn moeder gebeld (na toestemming van mij natuurlijk) na het rapport van de psycholoog om het nog eens extra over mij als kind te hebben. Mijn diagnose moest wel bevestigd worden door de psychiater, aan de hand van het verslag van de psycholoog en de testresultaten.

Een vriendin van mij heeft de diagnose gehad via de psychologenpraktijk van de Universiteitsdienst, maar dat stelde dan weer veel minder voor. Dat was een vragenlijst invullen geloof ik, en een gesprek met haar moeder. Verder geen psychiater bij betrokken. Geloof wel dat zij veel meer heeft moeten betalen dan ik, heel raar.

2 likes
#826

Als ik dit soort zaken lees, twijfel ik steeds meer of ik mij ook niet moet laten testen. Ingewikkelde teksten tot mij nemen en daarmee iets doen is geen enkel probleem of bijvoorbeeld een programmeertaal leren, maar een simpele oefening nadoen die een fysio uitlegt is een heel ander verhaal. Ook wanneer ik werkelijk 100% mijn aandacht erbij houd. Alsnog moet de ander dan met handen of extra instructies komen zodat ik de oefening goed uitvoer.

En mensen snappen dat vaak ook niet, ook bijvoorbeeld rijlessen. Je bent intelligent maar ook weer niet??? En ik ben goed in open vragen maar multiplechoicevragen ga ik tot het extreme toe analyseren.

Edit: en ik heb een hyperfocus, daar kwam ik eigenlijk pas achter nadat ik met mijn eerste bachelor klaar was en op werk. Driekwart van de tijd doe ik geen zak en dan doe ik in de rest van de tijd alles op straaljagersnelheid en alles is van goede kwaliteit. Zelfde met afstuderen alles in 3 weken proppen in plaats van 3 maanden en dan voor gek verklaard worden maar het gewoon halen.

2 likes
#827

Ja precies dat. 3 jaar rijles gehad. Begonnen bij normale rijschool, daarna automaat en daarna rijles voor mensen met een beperking. Toen zei die rijinstructeur al dat ik niet van A naar B kan denken maar van A via 23, 42, D en X naar misschien een keer B. Ik kon het gewoon niet automatiseren. Daarna bromfietsrijbewijs gehaald na daar eerst 2 keer voor gezakt te zijn. Ik liep compleet vast op vragen als "wat doe je bij een bloedende wond. Gebruik je dan je vieze zakdoek OF bel je 112. Ik koos 112 want je wilt geen wondinfectie toch. Was fout.

Overigens nooit iets met dat bromfietsrijbewijs gedaan want dat durf ik helemaal niet. (Ben ook nog slechtziend)

Oh ja die hyperfocus. Nooit iets gedaan op de havo, met gemak gehaald. Wel mezelf tegengekomen op het HBO maar toen was ik ook al zo onzeker over mezelf. Terwijl ik van artsen altijd te horen krijg ‘doe je zelf ook iets op medisch gebied?’ Nouja dat is dus iets wat me boeit. Dus dat onthoud ik.

3 likes
#828

Ik had dit ook met methylfenidaat (langwerkend) en ik begrijp ook niet dat dit nu blijkbaar een hot commodity was/is onder studenten. Maar ja het doet ook natuurlijk iets anders met je als je geen add/ADHD hebt. De bijwerkingen bleven bij mij aanhouden dus ik ben overgegaan naar dexamfetanime en dat voelde meteen al veel beter. Nog steeds verminderde eetlust maar niet meer hartkloppingen, zenuwachtig gevoel en misselijkheid. En belangrijker het werkt ook, vooral bij alles waar ik me eerder door schaamte, angst voor afwijzing, ruminerende gedachten liet tegenhouden. En ook voor mijn sneue verkeersagressie😬

Ik lees nu dat je ook despressie en angstklachten hebt en dat maakt die bijwerkingen extra lastig denk ik omdat je die zenuwachtige gevoelens bijvoorbeeld daarmee associeert. Ik had daar in ieder geval zelf een beetje last van. Ik ben al jaren af en aan in behandeling voor depressie, angststoornissen, persoonlijkheidsstoornis (wtf die dan ook mag wezen) en mijn huidige psycholoog verwees me na anderhalf jaar door naar een collega voor een mogelijke add/ADHD diagnose en die heb ik dus ook gekregen een paar maanden terug. Nu is dit wat kort door de bocht maar het komt er bij mij ook op neer dat al die andere mentale problematiek volgens psycholoog en psychiater grotendeels voort is gekomen vanuit ongediagnosticeerde add/ADHD. Niet dat iedereen hetzelfde is natuurlijk maar mij heeft medicatie absoluut geholpen met depressie en angst. En dat is aan de ene kant heel erg fijn maar aan de andere kant ben ik ook best geconflicteerd dat dit het blijkbaar is en dat er mogelijk zo veel eerder iets mee gedaan had worden.

4 likes
#829

Oh bedankt voor je uitgebreide reactie! Mijn psychiater en psycholoog denken inderdaad ook dat (veel van) mijn angst- en depressieklachten voortkomen uit ongediagnosticeerde ADD/ADHD. Ik ben nu ook een beetje boeken aan het lezen over ADD/ADHD en ik begin daardoor ook wel te geloven dat dat heel goed zou kunnen kloppen.

Ik denk inderdaad dat mijn angststoornis het niet makkelijker maakt met de bijwerkingen haha, gelukkig gaat het vandaag al een klein beetje beter. Jammer dat medicatie altijd een beetje zoeken is in wat het best voor je werkt (ik heb met antidepressiva ook moeten zoeken; welbutrine was bij mij verschrikkelijk mbt angst en sertraline blijkt een zegen te zijn). Super fijn wel dat je je goed voelt bij dexamfetamine! Vind het ook fijn om te horen dat het je o.a. helpt bij schaamte en angst voor/gevoel van afwijzing. Ik heb daar ook al heel mijn leven last van en we hebben nooit begrepen waarom (ik heb het geluk dat ik in een warm nest geboren ben, dus ik heb geen slechte hechting gehad met mijn ouders).

Ik herken ook je gevoel van enerzijds opluchting, maar anderzijds merk ik ook dat ik soms verdriet en woede voel omdat ik hier al zo lang mee struggle en alles nu pas op zijn plek lijkt te vallen. Ik ben pas 27 en blij dat ik het nu weet, maar ik heb het zo moeilijk gehad afgelopen jaren. Dan gaat het toch wringen of dat niet voorkomen had kunnen worden…

Volg jij verder trouwens nog specifieke therapie?

1 like
#830

Het is weer chaos hier hoor. Echt hetzelfde riedeltje zoals altijd. Voor iemand herkenbaar en hoe gaan jullie hier dan mee om?

Ik zit in een nogal drukke periode met werk en in plaats van efficiënt te werken, stel ik moeilijke dingen uit, waardoor ik in the end veel te veel uren maak en al het andere in mijn leven gewoon laat vallen. Gisteravond niet fatsoenlijk gegeten, omdat ik daarvoor eerst moest afwassen en boodschappen moest doen. vanmorgen ben ik in alle chaos vertrokken, terwijl het huis een grote teringbende is. Zonder ontbijt of koffie. Zonder tanden te poetsen, want de tandpasta bleek op. Dus dat zo maar kopen op het station en op werk mijn tanden poetsen. :roll_eyes: Het lijkt me zo fijn om alles wat meer op orde te hebben, fatsoenlijk te eten, normale nachten te maken.

Als ik zie hoe megagestructureerde collega’s al strugglen met de combi werk en gezin, vraag ik me echt af hoe wij dat straks gaan doen? Zorgen dat je schone kleren hebt, kind gewassen is, normaal eten krijgt, op tijd op de kinderopvang is, en dat alles zonder burn-out te raken. Zijn er hier adhd’ers met kind die me kunnen vertellen dat het goed komt?

Ik heb coaching gehad en zat laatst weer bij een psychiater, maar niemand die me hiermee kan helpen, want in the end moet ik het zelf doen.

5 likes
#831

Ik kan je niet geruststellen en zeggen dat het goed komt, wist ik dat maar, maar ik wil wel even zeggen dat dit mega herkenbaar is. Zit nu in de zelfde stress troep en tel de dagen af tot het rustiger word en ik m’n leven weer op orde kan krijgen (haha m’n leven op orde krijgen, as if).

1 like
#832

Haha ja same. ‘Nog 3 weken tot de kerstvakantie en dan ga ik alles op orde brengen en het daarna op orde houden’. Trap elke keer weer in diezelfde val.

Maar ben dit keer wel veel gemotiveerder dan normaal. Dus wie weet.

5 likes
#833

Ik heb precies hetzelfde deze periode. Ik heb alleen wel een kind wat naar de opvang etc moet en dat is normaal gesproken ook een goede stok achter de deur om op tijd te stoppen met werken, eten te maken, etc. Maar voor mijn eigen dingen (sporten, werk) kom ik de hele week al te laat, ik vergeet continue de tijd, ik vergeet wekkers te zeggen en kom te laat uit bed, ik eet 75% van de dag niet en dan 2000 kcal in 1 keer. Alles is een zooi en mijn hoofd is zo’n enorme soep.

Dus ja, heel herkenbaar, ook met gezin. Maar ik heb niet het gevoel dat mijn kind er onder lijdt omdat de chaos vooral bij mijn eigen dingen ligt, voor hem is er genoeg externe motivatie om de structuur te houden.

4 likes
#834

Hier ben ik echt doodsbang voor. Dat het me niet gaat lukken en ik had nu al een kind kunnen hebben (ging mis) maar heb mijn leven zo niet op orde nu dat ik denk dat het kind van me afgenomen zou worden.

1 like
#835

Het kan ook heel erg meevallen juist omdat je wel gestructureerd moet zijn. Als je regelmaat en structuur hebt zorgt ook wel weer voor rust en met een kind moet dat wel. En prioriteiten verschuiven ook wel wat. Denk dat het in het begin pittig is maar dat het echt wel kan zonder burnout te krijgen. Alleen al omdat je er op bedacht bent dat het lastig kan worden.

Al begrijp ik je angst wel hoor! Denk dat zelf ook wel eens al die honderden ballen in de lucht houden hoe?!

Kennen jullie het boek meer rust en minder stress bij autisme? Op een aantal specifieke dingen gericht op autisme na kun je er wel heel veel uithalen om praktisch met adhd om te gaan. (zelfs als je geen adhd of autisme hebt heb je wel iets aan dit boek)

1 like
#836

Goede tip, vind dat soort boeken sowieso heel interessant om te lezen!!

1 like
#837

Dit dacht ik ook. Zo niet gestructureerd en chaotisch dat mensen zelfs zeiden dat ik niet capabel was om voor een kindje te zorgen. Dus ik was heel bang dat het consultatiebureau erachter zou komen en hem uit huis zouden plaatsen. Totdat de jeugdarts zelf benoemde dat dat onzin is. Dat mijn kind aan liefde niks te kort kwam, dat hij goed te eten kreeg en er gezond en goed uitzag. Dat de rest echt bijzaak is. Hoewel het dus meestal verre van gestructureerd is worden mijn kindjes bedolven onder bergen liefde en dat is het belangrijkste denk ik.

Met kinderen is er natuurlijk altijd wel een zekere mate van structuur en dat is wel echt helpend. Ik ben ook wel gelukkiger dan voor ik kinderen had. Scheelt ook wel dat mijn oudste niet neurotypisch is dus ik begrijp hem heel goed. En mijn jongste zal het waarschijnlijk ook niet zijn.

4 likes
#838

Het lijkt mij ook heel moeilijk om dat allemaal te managen. En ook naar dat je wel hulp hebt gezocht bij de psychiater e.d. maar zoals je zegt je moet het zelf doen en dan loop je weer tegen hetzelfde aan. Kan mij voorstellen dat dat frustrerend is.
Misschien heb je hier eerder al eens over gepost of gepraat dus bij voorbaat excuses als je moe wordt van deze vraag / opmerking. Zou er iemand zijn die je kan inhuren of bijv. je was te doen? Een soort schoonmaker maar dan voor de was. Als dat helpt om je leven wat makkelijker te maken. Mits daar budget voor is natuurlijk.

#839

Sorry voor mijn late reactie! Had mijn week niet. Ik heb nu één keer per twee weken ‘gewone’ therapie bij een psycholoog en af en toe checkups bij de psychiater om de medicatie te monitoren. In januari begin ik met een wekelijkse groepstherapie voor adhd/add. Ik had die eigenlijk al veel eerder kunnen volgen, aangezien ik de diagnose in mei heb gekregen maar ik was een beetje een recalcitrante zak na het krijgen van de diagnose. Ik was zo boos en gefrustreerd dat alles voor mijn gevoel werd gereduceerd tot één ding (dat zoveel eerder had opgelost kunnen worden maar ja je kunt er niets veranderen). Heel beschamend maar ik trok me toen volledig terug, negeerde alle berichten van de psycholoog. Maar dat is gelukkig weer goed gekomen. Oja, en ik ben een volwassen vrouw van 31…

Voel je alsjeblieft niet schuldig over hoe je voelt en dat je geen goede redenen daarvoor zou hebben. Misschien vul ik voor je in maar dat is hoe ik me voelde (en soms nog doe) omdat er niets ergs is gebeurd met je en liefhebbende ouders hebt.

Hopelijk gaat je medicatie nu al weer iets beter dan 10 dagen terug! Ik ben nog steeds chaotisch maar interessant om te lezen wat jij @En_17_Anderen aanhaalt. Ik begreep ook nooit hoe anderen normale, drukke levens met kinderen kunnen bolwerken. Maar door het stukje rust dat ik nu in mijn hoofd ervaar denk ik nu ook wel eens van: nou, heel misschien kan ik dat eigenlijk wel.

Een vraagje voor anderen met medicatie. Ik eet minder door het gebrek aan hongergevoel dus ik ben ook afgevallen. Maar houdt dit na een poosje op en moet ik gewoon een riem aanschaffen of blijft dit zo? Ik baal er een beetje van omdat ik best wel gelukkig ben met mijn huidige garderobe…

#840

Ik heb nog wel een leuke boekentip. De kracht van rust geschreven door Mirjam van der Vegt. Hele leuke manier van kijken naar rust en stilte. Staan bruikbare dingen in en ik had ook na het lezen zoiets van ach gelukkig heeft iedereen in zekere mate dus wel moeite hier mee. Althans in het westen.

2 likes
#841

Sinds eergisteren heb ik een officiële diagnose en ondanks dat ik vanaf maart al wel 99% zeker wist dat ik adhd heb, voelt het toch heel gek. De eerste 5 minuten was ik opgelucht maar sindsdien ben ik alleen maar boos en verdrietig? Je duikt natuurlijk ook in vroeger en ik heb me altijd zo onbegrepen gevoeld. Op mijn rapporten stond alleen maar: dit moet beter, je kan beter, dit moet stoppen. Soms wekelijks op gesprek op school omdat ik niet functioneerde maar vanuit school dan verder geen hulp of verder kijken dan. Er is zo ingestampt dat ik gewoon lui en dom ben dat ik het het heel lastig vindt om te accepteren dat ik niet lui en dom ben, maar mijn hersenen anders werken. Met de boosheid bereik ik helemaal niks - m’n oud leraren en ouders gaan echt niet opeens aan m’n deur kloppen om sorry te zeggen dus ik voel ook heel erg dat het een onzinnige emotie is. Bij mijn vorige baan werd ik ook erg bekritiseert op wie ik ben (helemaal flashbacks naar mijn schoolperiode) en vanaf 1 februari begin ik bij een nieuwe baan. Ik vind het zó spannend omdat ik dan weer helemaal denk dat ik me veel slimmer heb voorgedaan, dat het me helemaal niet gaat lukken, dat ze me te druk vinden, ik weer dingen vergeet etc etc. Iemand tips om hier mee om te gaan? Ondanks dat mijn vorige werk wel onredelijk was soms, ben ik daar ook echt wel vaak dingen vergeten en moest ik het last minute oplossen. Ik ben in ieder geval aan het kijken naar een papieren agenda (werkt veel beter dan online bij mij).

Verder heb ik wel wat handigheidjes inmiddels, ik ben er zelf heel blij mee dus mocht iemand er iets aan hebben:

  • Ik heb op meerdere plekken in huis een wasmand zodat niet mijn hele huis bezaaid ligt onder de was
  • Op de trap staat een mandje, hier doe ik mijn vieze sokken in. Sokken doe ik altijd direct uit als ik thuis kom en die zwerven dan ook door het hele huis.
  • De vaatwasser uitruimen doe ik altijd tijdens het koken en dan vind ik het veel minder saai.
  • Voor tandenpoetsen hou ik een habit tracker bij. Die heb ik bij mijn wasbak opgehangen en daar vink ik af als ik mijn tanden heb gepoetst & de pil heb gepakt. Als ik dat niet zo vergeet ik het weer super vaak.
  • Ik ga iedere twee weken even zitten om een planning te maken voor de komende twee weken, die hang ik op de wc. Zo vergeet ik er niet op te kijken en loop ik 's avonds minder te malen omdat ik me niet meer kan herinneren wat ik ook alweer gepland heb. Naar verloop van tijd wordt dit saaier - dan trakteer ik mezelf op een nieuwe planner (zijn niet zo duur bij de hema of flying tiger) of een nieuwe washi tape om het op te hangen en dan lukt het weer beter.
  • Ik heb draadloze oortjes gekocht met goede noise cancellation maar ook met de optie om juist veel omgevingsgeluid door te laten komen. Helemaal fijn en minder afgeleid in de supermarkt etc. Ook fijn met inslapen met luisterboeken.
8 likes
#842

Ik heb gister dus deel 2 van mijn onderzoek naar ADD/ADHD afgerond waar ditmaal ook iemand bij was en ik vond het echt wel confronterend en ontzettend vermoeiend ook. Ik ben echt heel benieuwd wat er uit gaat komen. Ik vond bij het onderzoek wel vermoeiend dat de psycholoog die het deed meerdere keren zei: ‘Dit kan ook een ASS-iets zijn.’ :sweat_smile: Ja, dat wist ik al. En er is veel overlap, maar ik kan het ook gewoon beide hebben (of alleen ASS natuurlijk).

1 like
#843

Wil je misschien vertellen wat voor onderzoek dat was? Ofja wat er werd gedaan? Ik wil ook meer onderzoeken maar ik heb tot nu toe alleen gesprekken…

#844

Ik heb alleen een vragenlijst gedaan. Die moeten beantwoorden. Vorige keer ging het over het verleden en daar is normaal een ouder/verzorger/familielid bij, maar dat was in mijn geval niet mogelijk helaas. Gister dus dezelfde vragen, maar over het nu (Waar wel iemand bij was).

Weet niet of het anders is als je bijvoorbeeld helemaal nog geen diagnoses hebt, maar ik kwam de GGZ-instelling oorspronkelijk binnen voor hulp bij autisme (diagnose daar niet gehad overigens)