ADD en ADHD, pas geconstateerd een jaar geleden maar weet al m’n hele leven dat ik “anders” ben. Ik heb ook het gevoel dat ik wat anders er nog bij heb en dit niet het enige is wat speelt, maar ik heb er redelijk vrede mee.
Ik vind vooral het ongeremde / impulsieve, soms tot roekeloos toe erg vervelend. Ik ben echt wel druk en denk vaak niet na over wat ik zeg of doe, ik heb geen filter. Ik ben echt een klassiek geval waar iedereen over zegt “die spoort niet” (op enigzins leuke manier dan…). Alcohol of andere dingen wakkeren het vaak alleen maar meer aan.
Idd twee verschillende diagnoses. Komen wel vaker samen voor, maar over de “tekorten” die een rol spelen en over ontstaan zijn wel echt verschillende ideeën volgens mij! Hoofdtekort bij ADHD zijn bijv tekorten in de executieve functies en/of motivatie, tekorten in EF kunnen ook voorkomen bij ASS maar tekorten in motivatie spelen bij ASS volgens mij geen rol bijv
Sterkte iig! Heb je een idee wat er nog meer zou kunnen spelen/wat nog niet gedekt wordt door ASS en ADHD?
Ik hoop dat jullie het niet vervelend vinden dat ik hier even kom met mijn vraag. Ik heb zelf geen adhd, maar ben sinds een paar maanden wel leidinggevende van iemand met ADHD. Ze heeft het in eerste instantie niet zelf aan me verteld, omdat ze bang was voor het labeltje en alle vooroordelen die daaraan hangen. Ik ben juist superblij met haar, we hebben zelfs een vacature voor haar gecreëerd die er eigenlijk niet was. Ik herken heel veel van wat ik in dit topic lees. Enthousiasme, hyperfocus, analytisch, moeite met prioriteiten.
Ik wil haar echt wat houvast, een veilige plek bieden. Wat vinden jullie fijn qua hoe een leidinggevende met je omgaat? Uiteraard heb ik het ook aan haar gevraagd, maar misschien komen hier nog goede tips uit die we zelf niet bedacht hadden 
ik wil nl absoluut niet betuttelen, maar merk dat ze soms wel wat handvatten nodig heeft.
Oh haha ik lees nu dit van jou, ik heb inderdaad dezelfde struggle. Bij mij is de impulsiviteit vaak “negatief”: heel kort enthousiasme (kan zo ook ineens weer weg zijn als iets anders m’n interesse heeft gewerkt), geen blad voor de mond nemen (ik zeg écht alles wat ik denk), roekeloosheid, grenzen opzoeken, ik denk ook soort van verslavings gevoelig? Ik kan bijvoorbeeld heel druk worden van wat alcohol, maar aan de andere kant maakt het m’n hoofd ook leeg. Ik kan bijvoorbeeld om 10.00 uur sochtends denken: goh lekker, even een wijntje (dit doe ik nooit, maar ik denk dit wel vaak 
) omdat ik het heel fijn vind dat alles in m’n hoofd even rustig is.
Ik weet niet wat voor werk ze doet, maar ik werk in de horeca en mijn leidinggevende weet ook van mijn ADHD. Als het heel druk is, mag ik mijn taken (vaak hapjes bereiden of afwassen dan) in een andere ruimte doen met minder prikkels. Dat vind ik heel fijn! Ik geef dit dan zelf aan en heb er ook zelf om gevraagd, maar het is fijn om te weten dat de mogelijkheid er is om de rust even op te zoeken als dat nodig is
1 like
Wat @Hatseflats ook al zegt: vind het oké als ze even weg wil van de drukte door bv. een koptelefoon op of in een andere ruimte gaan zitten!
2 likes
Als het kantoowerk is: harde deadlines. Ik krijg zonder deadlines niets af.
Ik wist trouwena niet dat ADD aan autisme en aspergers gelinkt werd. Denk namelijk ook vaak dat ik misschien autistisch ben, maar heb ooit gehoord dat je dat niet kunt vaststellen en daarna nooit meer opgezocht.
Wat fijn dat jullie ook zoveel moeite hebben met dat slaapgedoe. Althans fijn in de zin dat ik dus niet raar ben!
3 likes
Ik heb de diagnose ADD gekregen toen ik een jaar of 13 was (ben nu 23).Mijn ouders vonden het maar stom zo’n ‘labeltje’ en beginnen met medicijnen vonden ze al helemaal belachelijk (vooral mijn vader was er fel op tegen).En ik dacht zelf eerlijk gezegd ook dat het allemaal wel meeviel.Maar nu ik ouder ben merk ik toch echt dat ik dagelijks tegen dingen aanloop.Tot 2 jaar geleden was ik ZZP-er,maar ben nu sinds een jaar in loondienst en sinds mei leidinggevende in dat bedrijf.Ik heb mijn baas nooit verteld dat ik ADD heb omdat ik dat niet durfde (en ook omdat ik dus dacht dat het allemaal wel meeviel).Maar ook mijn baas en collega’s valt het inmiddels op dat ik chaotisch ben,druk in mijn hoofd,altijd met 10 dingen tegelijk bezig ben,vergeetachtig,moeite heb om overzicht te houden en niet goed prioriteiten kan stellen.Ook heb ik vaak last van stemmingswisselingen en teveel prikkels om me heen.Gelukkig krijg ik wel de ruimte op fouten te maken en het op mijn manier te doen maar met sommige dingen heb ik echt het idee dat ik het gewoon niet kán.Hoe hard ik het ook probeer,en dat frustreert me heel erg.Soms denk ik ook gewoon dat ik de functie moet teruggeven maar een moment later komt ook die bewijsdrang weer heel sterk naar boven.Ik wil graag doorgroeien in dit (of een ander) bedrijf dus ik zal toch bepaalde dingen aan moeten leren.
Eigenlijk dus een beetje de andere kant van het verhaal van @Ireth (dus sorry ik kan je niet helpen ermee haha).Hoe maken jullie het jezelf makkelijker op het werk? Ik ben al begonnen met prioriteiten-lijstjes en dat maakt het al iets overzichtelijker voor mijzelf,maar ik merk dat dit nog niet genoeg is.
2 likes
ADD is niet zozeer aan ASS gelinkt als in ‘dezelfde groep’, wel komt het (ook) samen voor. @Freckles
Ze zijn er langzamerhand ook achter dat meisjes/vrouwen minder snel de diagnose ASS (autisme) krijgen, omdat ze beter zijn in het spiegelen van gedrag. Dit zijn wel belangrijke onderzoeken, omdat vrouwen toch tegen dingen aanlopen op een gegeven moment en niet weten waarom. Als ze in een eerder stadium dan wel weten dat het bv ASS is, heb je eerder houvast. Een label klinkt negatief misschien, maar het kan ook zo helpend zijn.
1 like
Voor de mensen die op latere leeftijd de diagnose ADD/ADHD hebben gekregen, hoe is dat in zijn werk gegaan? En heb je baat bij de diagnose of heeft het geen verschil gemaakt?
Ik heb geen diagnose (ben nu 27 jaar), maar ik herken mij in veel kenmerken van ADD. Ik heb meerdere keren gedacht dat ik het maar eens moet laten onderzoeken, maar toch telkens niet gedaan.
Ik kwam thuis te zitten met een burnout. Ik had het heel moeilijk op school. Ik kon uren en uren studeren maar het kwam er niet uit, terwijl ik wel de capaciteit heb. Ik heb toen eerst therapie gehad om daar weer een beetje bovenop te komen. Toen vroegen m’n behandelaar en ikzelf ons af waar mijn gedrag en de moeite met leren enzo vandaan kwam. Toen het wat beter met me ging ben ik een diagnostisch traject ingegaan. Hier is getest op ADHD, autisme en een bipolaire stoornis. Uiteindelijk kwam er dus ADHD uit. Ik was zelf heel blij met de diagnose, want 20+ jaar aan moeilijkheden viel op z’n plek. Het heeft voor mij veel verschil gemaakt omdat ik nu weet waar m’n gedrag vandaan komt en beter weet hoe ik er dan mee om moet gaan. Ik kon bijv. buitensporig boos worden als de tv te hard stond. Ik snapte zelf ook nooit zo goed waarom ik daar zo boos van werd. Nu weet ik dat ik dan overprikkeld ben, en ik beter even de ruimte uit kan gaan en even een momentje voor mezelf moet pakken om die prikkels te laten zakken. Ook ben ik minder streng voor mezelf, omdat ik weet dat ik heel erg m’n best doe voor school en dat ik slim genoeg ben, maar dat ik er gewoon wat meer moeite mee heb.
2 likes
Even een kort antwoord: het scheelt voor mij al heel veel dat ik weet waar mijn gedrag door komt. Zelfs al zou je nooit iets doen met het feit dat je weet dat je het hebt, dan nog weet je voor jezelf dat je geen idioot bent en dat het niet altijd aan jou ligt
1 like
Heb de diagnose sinds mijn 21ste. Op de middelbare school werd er al vaker over gesproken, omdat ik eerst een niveau ben gezakt en later ben blijven zitten terwijl ik slim genoeg was en me juist soms verveelde (de tweede keer vierde klas ging niet veel beter trouwens). Ik was op de basisschool ook al een apart geval trouwens, maar dat werd nooit heel problematisch. Destijds ervoor gekozen om me niet te laten testen omdat ik geen labeltje wilde en ik ervan overtuigd was dat ik beter kon kijken vanuit oplossingen dan vanuit problemen (dus bijv. kijken wat ik kon doen aan mijn concentratieproblemen).
Tijdens de eerste weken op de universiteit raakte ik al meteen in de problemen. De inhoud was helemaal niet zo moeilijk, maar ik wist niet hoe ik moest studeren want niks lukte. Dit heb ik toen meteen aangekaart en toen ben ik bij een studentenpsycholoog terecht gekomen. Deze adviseerde ook me te laten testen, maar ook toen wilde ik er niks van weten. In mijn tweede jaar ging alles zo hard naar de klote en gaf ik toe, ookal stond ik er nog steeds niet helemaal achter. Toen moest ik via de huisarts een verwijzing vragen, maar ik was ook al depressief. Ik ben toen terecht gekomen bij een psycholoog en die wilde per se eerst testen op ADD want dat zou een andere behandeling betekenen dan alleen depressie.
Ik mocht toen kiezen of ik het wel of niet wilde weten en heb ervoor gekozen om de uitslag wel te willen weten. Dat heeft me uiteindelijk ook wat rust en zelfvertrouwen gegeven (want ik had een dramatisch laag zelfbeeld). Nog steeds ben ik blij dat ik die keuze destijds gemaakt heb, ookal voel ik me nog steeds vaak een ‘sukkel’, een ‘idioot’ en een ‘nepper’. Ik krijg niet veel hulp bij mijn studie, maar ik heb door de diagnose wel recht op bepaalde dingen, zoals het maken van een tentamen in een rustige ruimte (in plaats van in een drukke tentamenzaal) en dat maakt bij mij al een ongelofelijk groot verschil. Heb door de diagnose ook het gevoel dat ik eerder hulp van bijvoorbeeld een psycholoog ‘mag’ vragen wanneer ik dat nodig heb en dat is ook een soort geruststelling.
Ik heb vandaag nascholing gehad over ADHD en bipolaire stoornissen en de overlap.
Een van de onderwerpen was het belang van structuur en een goed slaapritme.
Ik ben dus goed bezig 
en heerlijk mijn ritme aan het vergooien want ik wil niet slapen.
1 like
Ik vind het ook soms moeilijk op werk. Ik heb een hele drukke baan, er komt veel op me af. En ik ga dan vaak de snelle korte dingen doen die energie geven i.p.v. de langere dingen op de achtergrond die ook moeten.
Hangt denk ik van je soort baan af maar wat bij mij werkt soms:
- koptelefoon met van die focus muziek
- soms even een ochtend thuis werken (minder afleiding)
- heel veel meeschrijven en lijstjes maken indd
- proberen te accepteren dat ik soms dagen heb dat het niet lukt
Vertellen veel mensen hun leidinggevende of team over hun ADHD??
Ik heb dat echt nooit gedaan. Ben altijd heel bang dat mensen meteen een soort van cliché van me maken en dan doorhebben dat ik Mn shit soms niet op orde heb, terwijl ik er nu weg mee lijk te komen meestal.
1 like
Ik ben ook op een latere leeftijd gediagnostiseerd met ADHD. Ik weet het nu ongeveer een halfjaar en ben 28. Het zorgde er wel voor dat er veel puzzelstukjes op zijn plaats vielen en ik begrijp mezelf ook wat beter, maar maakt het niet makkelijker. Ze hebben mij Dexamfetamine voorgeschreven, maar ik heb niet altijd het gevoel dat het helpt. 90% van de tijd heb ik alsnog het gevoel dat ik met de trein mee moet en ben best druk. Vind mezelf ook best vermoeiend.
Ik heb nu een baan als receptioniste wat echt super hectisch is. Ik heb daarom bij mijn sollicitatiegesprek wel meteen aangegeven dat ik het heb, maar mijn manager destijds had het ook meteen door. Wel fijn, want daardoor kon ze een inschatting maken van wat wel en niet zou werken. Maar nu heb ik een leidinggevende die jonger is en ze houdt er weinig rekening mee. Ik weet nog steeds niet of ik daar wat mee moet gaan doen of niet eigenlijk.
1 like
@Denver, @Gelatelli en @Pantalones bedankt voor jullie reacties. Ik herken veel van wat jullie schrijven. Ik ga er nog maar eens goed over nadenken en misschien toch maar eens langs de huisarts.
1 like
Bij mij is het op latere leeftijd onderzocht (28/29). Ik herken mezelf echt heel erg in de omschrijving en verhalen van volwassenen met ADD maar ik heb de diagnose uiteindelijk niet gekregen omdat ze vonden dat er onvoldoende kenmerken etc in mijn jeugd aanwezig waren.
Vond het wel een heel gedoe, mn vader is toen nog meegeweest naar zo’n gesprek. Heb eerlijk gezegd wel een beetje mijn twijfels bij die methode en in hoeverre mijn vader alles goed heeft ‘gezien’ haha. Ik heb het idee dat ik door m’n intelligentie overal doorheen ben gerold min of meer. Maar goed, ik snap ook dat een dergelijk iets lastig vast te stellen is.
Ik weet ook niet of een diagnose me zou helpen hoor, maar ik worstel wel gewoon met een hoop dingen die passen in het beeld van ADD. Ook heel veel herkenbaarheid in dit topic. Ik heb een beetje het gevoel dat het net niet slecht genoeg met me gaat (ik heb een studie afgerond, ik heb werk, ik “functioneer”) waardoor ik een beetje tussen wal en schip terechtkom. Want echt goed gaat het ook niet per se.
1 like
Bij mij werkt inmiddels geen enkel trucje meer. 
Lig al zo veel achter met mijn studie en wil zo graag maar het lukt niet