Hebben jullie dat ook, bij elke nieuwe date of een nieuw persoon die ik ontmoet, ben ik direct zo enthousiast erover. Bij ‘nieuwe vrienden’ minder dan daten, maar als ik het idee heb dat mensen voor mijn gevoel niet net zo enthousiast of hun best doen als ik, dan raak ik best wel persoonlijk beledigd.
Ik ben tegenwoordig niet eens zo’n blij ei als vroeger meer. Veel rustiger en met de medicatie hoor je me ook bijna niet meer. Maar soms denk ik echt: zijn mensen nou gewoon zo niet geïnteresseerd of ben ik te veel geïnteresseerd in hen? Ben de afgelopen jaren echt de kat uit de boom aan het kijken met iedereen. Na mijn studie ben ik in mijn ‘nieuwe’ stad blijven hangen maar veel mensen zijn juist vertrokken van hier. En de mensen waar ik regelmatig mee omging, daar is het contact tijdens covid mee verwaterd, dus daar heb ik na genegeerde berichten ook maar bewust afstand van genomen.
Nu heb ik wel hobby’s en vind ik altijd wel iemand om iets mee te doen etc. maar ik merk dat ik het altijd wel gemist heb om niet net als anderen echt een groepje op te bouwen hier. Ik dacht dat ik er een had, maar toch niet Al mijn echte vrienden wonen ergens anders, niet ver maar wel circa 30 min trein steeds. Ik zie ze ook wel regelmatig en spreek veel via whatsapp. In mijn eentje vermaak ik me hier eigenlijk ook wel prima maar dan zie ik op insta ofzo toch ook weer vriendengroepen die samen dingen doen en denk ik: had ik eigenlijk ook wel graag gewild. Denk dat ik dat het lastigste vind aan volwassen worden, nieuwe vrienden maken/hechte banden creëren.