Jaaa idd! Ik heb wel eens midden in de nacht koekjes gebakken. Vannacht kon ik mezelf nog maar net tegenhouden mijn kamer schoon te maken. Het heeft er denk ik ook mee te maken met dat we juist extra hyper worden als we moe zijn (waar we het over hadden in het wjekw)
Adviezen voor slaperigheid werken niet. Ik moet mezelf bezig houden totdat ik slaap.
Wat ik doe vaak doe, is dat ik een invisibobble om mijn pols houd, zodat ik ook nog kan friemelen. Ik heb er altijd eentje bij me voor friemeldoeleinden (who am I kidding, ik vergeet het vaak, maar het is mijn intentie)
Soms ben je ook gewoon te moe om te slapen, en dan moet ik nog steeds wel eens huilen 's avonds ja! Gisteravond weer. Dan voel je je zó machteloos.
1 like
Ik ben wel benieuwd naar je trucjes!
1 like
Wat een fijn topic. Heb net alle posts even gelezen en zat bij elke post echt te knikken van jaa herkenbaar haha. Ik ben ook pas gediagnosticeerd op latere leeftijd (23). Ik was heel blij met de diagnose, want er vielen veel puzzelstukjes op hun plek. Eindelijk wist ik waarom ik deed hoe ik deed. Ik gebruik ritalin naar behoefte en dagelijks wellbutrin. Ik heb er nu wel baat bij. Voorheen slikte ik dagelijks 3 x 10 mg ritalin, en daar werd ik heel leeg van, echt een zombie.
Ik merk dat ik er echt in periodes last van heb. Soms gaat het een paar weken redelijke oke, en dan is het opeens weer in alle hevigheid aanwezig, hebben jullie dat ook?
1 like
Ik gebruik trouwens geen medicatie. Ik wilde het sowieso alleen gebruiken tijdens mijn tentamen periodes, maar ik voelde me echt verschrikkelijk met medicatie op.
Mijn vriend heeft ADHD (pas sinds 2 jaar vastgesteld) en het is zo fijn om te zien dat hij het helemaal omarmd heeft. In het begin had hij er heel veel moeite mee en mocht niemand het weten, maar tegenwoordig is er een soort trots. Er zijn nog steeds momenten dat hij (en ik) het lastig vinden, maar nu weten we tenminste waar het aan ligt.
1 like
ik heb dit ook idd. denk dat het bij mij vaak te maken heeft met wat er allemaal speelt en of ik me goed voel. als ik toch al een beetje down ben of ergens tegenop zie, dan kom je in een soort neerwaartse spiraal die 9 van de 10 keer eindigt bij: zie je wel ik kan niks
maar uiteindelijk trekt het altijd weer bij, mede dankzij praten met mensen om me heen!
hoe ga jij daarmee om?
Fijn dat dit topic er is! Ik heb sinds een jaartje de diagnose en ben er blij mee, want ik weet eindelijk wat er met me aan de hand is. Heb een tijd lang ritalin geslikt, maar mijn apotheek is kut en levert het niet, hoe vaak ik ook bel of een herhaalrecept opstuur. Laatste keer heb ik 3 keer een recept ingediend en heb ik 3 keer daar gestaan maar ze wisten van niks, dus dat heb ik maar laten vallen.
Ik merk dat ik niet op begrip kan rekenen in mijn omgeving. Mijn ouders ontkennen het, op mijn vorige opleiding werd ik buitengesloten, mijn vriend heeft het er ook moeilijk mee en vrienden heb ik eigenlijk niet meer. Hebben jullie daar last van en hoe gaan jullie daarmee om?
Ze zijn heel saai, haha. Voor de diagnose dacht ik altijd dat ik zo ongeveer allergisch was voor structuur en dat structuur gelijkstond aan sleur en sleur was mijn nachtmerrie. Nu probeer ik op verschillende manieren structuur aan te brengen in mijn leven. Lukt niet altijd om me aan alles te houden, maar het gaat al stukken beter dan zonder.
Wat dus bijvoorbeeld wat van mijn ‘trucjes’ zijn:
- Weekmenu maken week van tevoren
- Zoveel mogelijk op het zelfde tijdstip opstaan en gaan slapen
- Pomodoro techniek gebruiken bij mijn studie (ik faal wel vaak met het inschatten van hoelang ik met iets bezig ga zijn, maar ook daar probeer ik rekening mee te houden)
- To do lijst van tevoren maken. Er komt van de helft van de taken uiteindelijk niks, maar het is al beter dan helemaal niks.
- 's Ochtends een overzicht van de dag maken met wat er te gebeuren staat zodat ik een beetje voorbereid ben (dit doe ik te weinig)
- Mediteren helpt ook echt maar dit vergeet ik vaak
@Gast Mijn ouders kunnen er niet goed mee omgaan. Toen mijn moeder met me bij de psycholoog zat begreep ze mijn gedrag opeens, maar kort daarna toch niet meer. Ze vind dat ik gewoon beter mijn best moet doen en verklaart me nog regelmatig voor ‘gek’ of ‘gestoord’ helaas. Op mijn studie is er vanalles geregeld met betrekking tot tentamens en verder is er een studentenpsycholoog waar ik ook echt van mezelf naartoe moet gaan. Is er bij jou niet zoiets? In mijn vriendengroep ben ik lang niet de enige met AD(H)D, maar eigenlijk hebben we het er nooit over omdat dat voor onze vriendschap geen echte gevolgen heeft.
Ik zit trouwens nu in een (hopelijk korte) ‘meh-periode’ en krijg maar heel weinig gedaan. Probeer me er voor de verandering eens bij neer te leggen in plaats van boos op mezelf worden.
Ik studeer nu nog, maar ‘straks’ moet ik gaan werken. Ik merk dat ik niet periodes achter elkaar even goed kan presteren. Ik heb periodes van bijna een soort van genialiteit waarin ik vanalles kan bedenken en het ook uitgewerkt krijg en periodes waarin er bijna niks uit me komt. Op school zien ze vaak alleen dat eerste en word ik soms naar voren geschoven als de ideale gemotiveerde student en ik vind het in mehperiodes heel lastig om te voldoen aan alle verwachtingen, terwijl ik in de topperiodes die makkelijk overtref. Mijn pieken zijn vaak heel hoog en mijn dalen altijd heel laag. Hoe gaan jullie daarmee om in jullie werk? Ik ben heel benieuwd hoe ik dit in een baan moet gaan doen, want tijdens stages had ik het er lastig mee. Merk dat werkgevers toch (logisch ook) graag willen dat je constant presteert en ik kan dat gewoon echt niet.
1 like
Aah dat zijn goede trucjes! Wat Pomodoro betreft, ik werd daar onrustig van, want het werd een soort wedstrijd. Ik merkte gewoon dat mijn hartslag hoger was en ik dingen sneller af wilde raffelen. Nu gebruik ik Togl en dat vind ik prettiger.
Herkenbaar wat je zegt over pieken en dalen, al weet ik niet in hoeverre dat ADHD gerelateerd is. (Ik heb ook de stempel HSP gekregen namelijk.) Ik heb daar in werk niet specifiek last van, maar dat komt denk ik door wat ik inhoudelijk doe. Ik werk als zangeres/actrice/zangdocent, dus als ik echt ‘factureerbare’ maak moet ik gewoon 100% presteren en zit ik meestal in een soort hyperfocus. Al het werk als ZZP’er eromheen is soms drama, de discipline opbrengen om vooruit te werken, teksten in te studeren, dat soort dingen.
De pieken, de dalen, het niet kunnen concentreren, moeite met discipline… het blijft een klus om daar op de goede manier mee om te gaan. Niet te streng zijn voor jezelf, maar ook niet te lief. Heb er geen gouden tip voor, over het algemeen probeer ik er steeds meer om te lachen.
Eigenlijk net als met gezond eten. Ik weet dat er weer een moment gaat komen dat het niet meer lukt. Maar als het dan niet meer lukt weet ik inmiddels ook dat er een moment komt dat het wél weer lukt.
2 likes
Mijn moeder is heel verdrietig dat ze zelf nooit eerder een link had gelegd, ik ben er zelf achteraan gegaan op mn 21e en zodoende de diagnose gekregen. Ben o.a. twee keer blijven zitten dus heb zeker m’n portie ‘maar je bent slim genoeg dus WAAROM DOE JE NIET BETER JE BEST!!!’ gehad.
Mijn man kon er de eerste paar jaar heel slecht mee omgaan. Hij komt uit een familie die heel handig is met eigenlijk van alles - als ik dan ging stofzuigen/iets inpakken ofzo en hij zei ‘zal ik laten zien hoe het handiger kan?’ zei ik gelijk ‘NEE!!!1 ps. Zie je wel ik kan niks ik doe het wel nooit meer laat maar’ terwijl hij het me alleen maar makkelijker wilde maken. Daar hebben we onze weg inmiddels in gevonden: hij wil me vaak helpen maar probeert het niet aan te bieden tot ik daadwerkelijk om hulp vraag haha.
Mijn vrienden boeit het niet zo, die kende me al toen ik nog geen diagnose had dus voor hun is er weinig veranderd.
Waar heeft je vriend het precies moeilijk mee? Heeft hij er echt last van of vindt hij het lastig om jou te zien strijden?
2 likes
Bij mij is zoiets wel geregeld maar dat is alleen als je 100% zeker kan bewijzen dat het door de adhd komt en dus geen luie flikker bent. Helaas probeerden de leraren het te gooien op dat ik een luie flikker ben. Ik ben net aan een nieuwe opleiding begonnen waar ze er wat soepeler tegenaan kijken, dus wat dat betreft kijk ik het nog wel even aan.
Dat ik bepaalde dingen gewoon niet uit mijn handen krijg en dat ik dingen maar blijf vergeten en uit blijf stellen. Hij heeft ook adhd en zit in dezelfde situatie, dus op dat gebied had ik wat meer begrip verwacht. Hij is er gelukkig wel voor me als ik echt in de put zit en mezelf wil straffen.
Ik vind dat soms wel heel lastig om mee om te gaan. Als het goed met me gaat en de adhd is veel aanwezig dan heb ik vaak hyperfocus, kan ik helemaal opgaan in een hobby en me 100 keer op een dag kinderlijk verwonderen over een bloemetje of een mooie kleur in de lucht. Als het niet zo goed met me gaat, heb ik ook meer last van de adhd. Ik krijg niks gedaan, heb stemmingswisselingen enz. Ik slik nu ook antidepressiva om die stemming wat constanter te houden. Ik probeer er idd ook over te praten met mensen om me heen, maar ik merk toch dat er veel onbegrip is. Vaak ook door het stereotype beeld van adhd; een druk stuiterend jongetje in de klas.
Ik ben op het eerste oog helemaal niet zo druk (terwijl ik wel 8 uit 9 scoorde op hyperactiviteit bij de diagnose) maar ik heb al die jaren zo vaak gehoord ‘doe es rustig, zit es stil, hou es op, hou je mond’ dat ik mezelf als kind al heb aangeleerd om me in te houden, en eenmaal thuis komt al die onrust eruit. Dat vind ik vaak wel moeilijk omdat ik dan gewoon niet weet wat ik met mezelf aan moet.
Zijn er hier meer mensen die heel erg last hebben van die impulsiviteit? Ik heb vaak dat ik dingen doe of zeg en daar later dan zelf heel erg van schrik. Afgelopen weekend ook weer zoiets gebeurd. Dan loop ik mezelf echt zo hard voorbij. En daarna ben ik constant onrustig en in paniek omdat ik er dan spijt van heb en vooral omdat ik dan weer schrik dat ik het zo niet in de hand heb.
Hebben meer mensen dat en een modus gevonden om er mee om te gaan?
“Even tot tien tellen” en alles voors- en tegens tegen elkaar afwegen werkt natuurlijk niet, haha.
Hahah ik ben wel benieuwd hoe dat herkennen van muzieknummers gerelateerd is aan ADHD. Mijn vriend kan dit namelijk ook súper snel (en heeft dus ADHD diagnose), maar ik dacht dat het gewoon een trekje van hem was?
Ik kan het het best omschrijven als ik kan heel snel in de encyclopedie van mn hoofd bladeren en herkennen wat er komt/wat het is - daarom wil ik altijd de zinnen van mensen afmaken
Maar misschien is het gewoon een karaktereigenschap!
2 likes
Veel herkenbaarheid. Ik heb onlangs de diagnose autisme er bij gekregen. En een depressie en eetstoornis. Ik loop m’n hele leven al op alle fronten vast, ik zit nu ook al bijna 2 jaar thuis van werk. Ik kan het “gewone” leven gewoon niet bijbenen. Soms heb ik echt het idee dat ik helemaal gek word in m’n hoofd, het is gewoon nooit uit of stil, ik pieker me suf en heb ‘t idee dat ik alles 20 jaar lang moet verwerken, al is het maar een simpel gesprek, waardoor ik dus ook nooit in slaap kom.
Hebben jullie ook altijd een liedje in je hoofd op de achtergrond? Soms word ik s’nachts wakker en dan heb ik gelijk een nummer in m’n hoofd die ik vaak niet eens heb geluisterd. Altijd gezellig in m’n hoofd.
2 likes
Oh nice haha, het is wel een leuke eigenschap! Ben altijd flabbergasted als hij na 2 tellen al weet van wie het nummer is + hoe het heet + soms nog welk jaartal. Echt hoe dan?!
@Slaapmuts hahaha dus ook een ASS trekje mogelijk hihi
2 likes
Nee ADHD en ASS zijn twee verschillende groepen. Wel zijn er vaak overlappingen, maar lang niet alles.
2 likes
Ja! Of als ik wakker lig constant dezelfde 3 regels van een vaag nummer wat ik al geen 10 jaar geluisterd heb
5 likes
Ja precies!! Zo raar eigenlijk haha.